Flinders Ranges – australijski top secret cz.4

Australia
03 lutego 2020
By Hooltaye

Dzisiaj zaczynamy ostatnią już część naszej podróży do Flinders Ranges. Będziemy wracali do Adelaide poprzez pustynie i stepy. Początkowo będziemy jechali na wschód poprzez zewnętrzne pasma Gór Flindersa, aż do Pustyni Strzeleckiego. Następnie skręcimy na południe w kierunku ruin dawnej osady Curnamona i dalej jeszcze do Yunta. Tam wjedziemy na asfalt.

Pierwszy odcinek drogi na ogół jest dosyć łatwy. Zwykle można go pokonać ze średnią prędkością około 30-40km.h. Jednak czasem droga jest mokra i zupełnie nie zależy to od opadów, których w tym miejscu zupełnie nie ma. Właściwie to może raczej zależy od opadów, ale tych setki kilometrów dalej na północ. Ta woda następnie poprzez Wielki Basen Artezyjski wychodzi między innymi w okolicach, które zamierzamy przejechać. Jeśli tak się stało, to droga stanie się dla nas bardzo trudna, a być może nawet nieprzejezdna. Nie mamy żadnego raportu z ostatnich dni. Przejeżdża tędy zazwyczaj najwyżej kilkadziesiąt pojazdów…rocznie 🙂

Okazuje się jednak, że mamy szczęście i dosyć szybko jedziemy przez pustynię. Momentami trzęsie nami niemiłosiernie. To nawierzchnia drogi czasem zmienia się w coś, co przypomina blachę falistą. Takie odcinki rasowi mieszkańcy outbacku pokonują z bardzo dużą prędkością. Wtedy autem niemal nie trzęsie, gdyż koła łapią przyczepność jedynie na grzbietach wybrzuszeń, a nie wgłębiają się w przestrzenie pomiędzy nimi. Jednak taka jazda ma ten minus, że ogólna przyczepność pojazdu do drogi raczej „wisi” na włosku. Próbujemy sobie wyobrazić co mogłoby się stać, gdyby za zakrętem znalazł się nagle wielbłąd…to nie żart. Dzikich wielbłądów jest w tych okolicach niemało. Biorąc to pod uwagę nie rozpędzamy się za nad to, co rzecz jasna skutkuje niemiłosiernym wytrząsaniem naszych ziemskich powłok 🙂

Wedge tail eagle to największy orzeł żyjący w Australii i pod względem rozpiętości skrzydeł największy na świecie. Dosyć powszechny w centrum Australii, żyje również w południowej części Nowej Gwinei i na południowo-wschodnich wyspach Indonezji.

Po drodze mijamy ruiny wielkiego pubu niedaleko Curnamona. Kiedyś to miejsce było pełne gości z okolicznych farm i kopalń. Obecnie gośćmi są tu tylko kangury, jadowite węże, emu i miliardy much.Jeszcze 40 minut jazdy i po około 200km takiej „przełajowej” drogi wyjeżdżamy na asfalt.

Ten samochód już chyba nie pojedzie…chociaż może kilka trytek i WD40 rozwiązałoby problem naprawy, gdyby nie to że ktoś auteczko zastrzelił na śmierć 🙂

Kiedyś to był wielki pub, którego gośćmi bywali zarówno farmerzy z „lokalnych” farm oraz górnicy z pobliskich kopalń złota, srebra, miedzi, cynku i ołowiu. Zwłaszcza w weekendy piwo i whisky lały się tu szerokimi strumieniami. Dzisiaj jedynymi gośćmi są kangury i emu.

Stąd jeszcze ponad 400km do Adelaide. Jedziemy teraz przez rozległe stepy, często urozmaicone ruinami dawnych farm. Tak, jak i w wielu innych krajach rolnictwo jest w Australii przechwytywane przez gigantyczne, międzynarodowe korporacje. Coraz mniej jest małych, rodzinnych gospodarstw. Zamieniają się one w agro giganty zarządzane z Seattle, Zurichu, czy Hong Kongu. Powoli znikają te ostatnie ślady dawnych pionierów, którzy zaledwie 150-170 lat temu zaczęli zasiedlać Południową Australię.

Stepy pomiędzy Yunta i Burra, czyli pomiędzy Pustynią Strzeleckiego i terenami uprawy zbóż na północ od Adelaide. Kiedyś było tu wiele farm i okolica tętniła życiem. Dzisiaj niewielkie farmy stały się nieopłacalne, dlatego domy większości farmerów opustoszały i popadły w ruinę.

Gdy Słońce staje w zenicie owce tłoczą się w jedynym miejscu zapewniającym im nieco zbawiennego cienia.

Zbliżając się do Adelaide ponownie widzimy coraz więcej falujących wzgórz. Niemal na każdym z nich widzimy „fermy” wiatrakowe. Tych ogromnych wież ze śmigłami , produkujących prąd. Jest ich setki, a może nawet tysiące. Około 20 lat temu rząd Południowej Australii postawił na pozyskiwanie prądu elektrycznego wyłącznie ze źródeł odnawialnych. W stanie nie ma już żadnej na stałe pracującej elektrowni pracującej w oparciu o węgiel, ropę, gaz, czy też atom. Jest wprawdzie parę takich trzymanych w gotowości, ale na chwilę obecną niemal całość energii dostarczana jest z elektrowni wiatrowych i słonecznych. Obecnie Australia Południowa ma ciągle jeszcze najdroższą energię w kraju, ale najprawdopodobniej ten stan nie będzie się utrzymywał zbyt długo. Powoli krajobraz dookoła staje się zupełnie płaski. To oznacza, że zbliżamy się już do północnych obrzeży miasta. Nasza wycieczka dobiega końca, a co za tym idzie, nieubłaganie zbliża się też koniec naszej relacji z Flinders Ranges.

Południowa Australia coraz mocniej żegna się z energią elektryczną dostarczaną ze źródeł nieodnawialnych. Może te wiatraki w aż tak wielkiej ilości nie są najpiękniejszym widokiem, ale i tak znacznie przyjemniej patrzy się na nie, niż na dymy elektrowni węglowych.

4 3 votes

Article Rating

Flinders Ranges – australijski top secret cz.4

Podobne posty

Jesienne pocztówki z Australii Południowej

Wiosenne pocztówki

I znowu wiosna

Obserwuj nas

O nas

Popularne posty

Kontynenty

Kraje

Informacje

Tagi

Wyróżnienia