Motocyklem po krainie miliona słoni – Vang Vieng

Tak jak pisaliśmy już w pierwszym odcinku naszej laotańskiej przygody, po kilkugodzinnych poszukiwaniach znaleźliśmy Hondę Transalp 400, którą wynajęliśmy na całe nasze zwiedzanie tego kraju, czyli 9 dni. Motocykl do odebrania następnego dnia rano na południowych obrzeżach Vientiane. Jedziemy tam bardzo wcześnie rano. W wypożyczalni załatwiamy ostatnie formalności, płacimy bez mała 50 USD na dzień (niestety wypożyczenie motocykla ogólnie tanie nie jest, a w Laosie , w którym jest ich na lekarstwo, nie ma co liczyć na okazje). Jesteśmy jednak szczęśliwi, że mamy własny środek lokomocji, który pozwoli nam dojechać tam , gdzie chcemy i o czasie w którym chcemy. Na duży minus jest natomiast to, że pod kątem przewożenia bagażu motor w najmniejszym nawet stopniu nie jest przygotowany na długą trasę.  Niestety nie ma sakw. Jest natomiast tylna półka na przyczepienie skrzyni bagażowej. Skrzyni też nie mamy, ale za pomocą gum bagażowych do półki przyczepiamy całą masę plecaków i toreb. Reszta  po ostrej selekcji zostaje w grzecznościowej przechowalni w naszej wypożyczalni motocykli.

Wreszcie możemy ruszyć. Pakowanie zajęło nam wprawdzie parę godzin, ale dzięki temu, że do wypożyczalni trafiliśmy jeszcze przed świtem ciągle jest wcześnie i w miarę szybko przejeżdżamy miasto od jego południowego skraju do jego północnych rogatek i wreszcie czujemy się wolni. Do Luang Prabang, które jest naszym celem mamy ponad 500km głównie wysokogórskiej drogi. Dzisiaj jednak chcemy dojechać do odległego o niecałe 200km Vang Vieng. Dzisiejszy odcinek jest częściowo płaski, a częściowo wiedzie przez niewysokie góry. Nie powinno więc być trudno. 

Powinniśmy być na miejscu w miarę wcześnie, ale…jest już maj, a to znaczy, że monsun jeśli jeszcze się nie zaczął, to jest już blisko. Niebo jest całkowicie zasłonięte chmurami nie mającymi żadnej rzeźby. Ich grubość możemy ocenić tylko na podstawie porównania godziny, do ilości światła. Nie jest to łatwe, bo ludzki mózg szybko zaczyna się przyzwyczajać i kompensuje mniejszą ilość światła…nie mniej wydaje nam się, że o tej porze nie powinno być jeszcze aż tak ciemno, jak jest. Niby nie mamy wiele do przebycia, ale jeśli się rozpada… Na razie jednak mamy szczęście.

100km za nami, 120, 140…oj, oj, oj!!!! Robi się naprawdę ciemno i spadają już bardzo drobne kropelki deszczu. Parę kilometrów wcześniej minęliśmy coś w rodzaju wiaty. Chcielibyśmy jechać dalej – może będzie następna, ale kropi coraz mocniej i postanawiamy zawrócić. Zaczyna już padać całkiem serio. Warstwa kurzu i wysuszonego błota na resztkach asfaltowej (pewnie 30 lat temu) nawierzchni robi się podobna do lodowiska. Jedziemy więc 20-30 km/h, a deszcz pada coraz mocniej. Nieźle już przemoczeni docieramy do zadaszonej oazy…i w tym samym momencie niebo pokazuje nam jak bardzo było dla nas łaskawe. W przeciągu następnych 20 minut spadło pewnie co najmniej 50 mm deszczu i otaczająca nas rzeczywistość stała się niezwykle mokra, a nasz kawałek daszku udawał Arkę Noego. Czekamy, nie wiedząc czy będzie to pół godziny, godzina, czy też może doba. Na szczęście jednak nie doba. Po godzinie deszcz przybiera formę kapuśniaka i decydujemy się jechać dalej. Niestety po tak śliskiej drodze szybka jazda nie wchodzi zupełnie w grę. Mamy szczęście, bo deszcz ustępuje zupełnie.

Zbliżamy się już do Vang Vieng. Zostało nam jeszcze z 15 km i wtedy…. naszym oczom ukazuje się najwspanialszy zachód słońca, jaki kiedykolwiek mieliśmy okazję oglądać. Niestety w tym szczęściu jest też beczka dziegciu. W miejscu, w którym jesteśmy, widok taki sobie, zasłonięty przez drzewa i domy. Tam, gdzie panorama jest boska, musimy jeszcze jechać jakieś 15-20 minut, ale w tym czasie będzie już po ptokach 🙂

Wreszcie docieramy do Vang Vieng – najbardziej rozrywkowego miejsca w Laosie. Marek mówi, że  zawsze „pęka  w szwach”, ale nigdy nie był tutaj poza sezonem. Teraz wydaje się w miarę sennie. Po ulicach przechadza się trochę młodzieży, lecz zachowują się spokojnie. Nie mamy żadnego problemu w znalezieniu niezłego noclegu za ok.8 dol. W pokoju zrzucamy nasze bambetle i idziemy coś zjeść. Restauracji tutaj bez liku. W martwym sezonie turysta jest tu faktycznie na wagę złota. Podoba mi się pomysł biesiadowania przy bardzo niskich stolikach w pozycji półleżącej. Po dniu spędzonym na motocyklowym siodełku to naprawdę wielka ulga.  

Nazajutrz mamy piękny dzień i cały dla siebie. Zamierzamy zwiedzić tylko najbliższą okolicę. Vang Vieng najlepiej znane jest nie z powodu tego, co można tutaj zobaczyć, ale raczej jak spędza się w nim czas. Otóż gwoździem programu   jest spływ piękną, czystą , ale przede wszystkim cieplutką górską rzeką Nam Song na napompowanej dętce ( chyba od traktora, albo dużej ciężarówki ). Mikrobus zabiera chętnych kilkanaście kilometrów w górę rzeki. Tam dostają oni swoje jednostki pływające, kładą się na nich ( najczęściej ze sporym zapasem Beer Lao ) i spokojnie spływają w dół. Widoki po drodze przepiękne! Płynie się skrajem doliny. Po prawej stronie niemal prosto z wody na wysokość 700-800 metrów wyrastają wapienne skały, z drugiej zaś niewiele widać poza głębokim, porośniętym bambusowymi gajami korytem rzeki. Gdyby jednak wejść na skarpę nad rzeką i wyjrzeć, to zobaczylibyśmy szeroką na 1-2 km dolinę ograniczoną od tej strony górami wysokimi na 400-500m.  

Dla większości uczestników zabawa jest szampańska…do tego stopnia, że w zamroczeniu alkoholowym topi się tu zwykle jedna osoba tygodniowo. Nie chcę brzmieć tutaj nazbyt ortodoksyjnie i pisać o tym, że alkohol nad wodą to piekielna mieszanka. Jeśli pije się przez cały dzień 1-2 butelki piwa, lub tyle samo kieliszków wina, to specjalnie nie zwiększa się zagrożenia. Jednak, gdy ktoś upaja się sporą ilością trunków, a następnie układa na niezbyt stabilnej dętce, po czym w najlepszym razie zasypia, ale często zwyczajnie traci przytomność, to jakby całkowicie zgadzał się z tym, że nie pożyje już zbyt długo. Tyle o rozrywkach miasteczka 🙂 Niedługo po naszym wyjeździe, zabroniono tego typu zabaw, liczba topielców była zbyt duża.

 Warto jednak również objeździć najbliższą okolicę. Na zachód od miasteczka rozciąga się rozległa, niemal zupełnie płaska na swoim dnie kotlina, z każdej strony zamknięta zębami krasowych gór. Jest tu też kilka wiosek Hmongów – największego plemienia zamieszkującego Górny Laos, ale również przygraniczne okolice Wietnamu, Chin, Birmy, a nawet róg najbardziej na wschód wysuniętych części Indii. Ludzie Ci są zwykle bardzo uśmiechnięci na widok turystów ( pomimo turystycznego tłoku w samym Vang Vieng niewielu przybyszów dociera do wiosek, z uwagi na bardzo absorbujące wlewanie w siebie zdumiewających ilości napojów alkoholowych). By dolinę objechać ( w sumie to ponad 30-40 km) trzeba w kilku miejscach przejeżdżać  płytszymi i głębszymi brodami. 

Ta okolica po prostu zdumiewa nas niewiarygodną wprost ilością motyli i zróżnicowania ich gatunków. Marek mówi, że to z pewnością zjawisko sezonowe, gdyż był tu parę razy, ale tego nie doświadczył.  Ponadto w górach, dostępnych do zwiedzania jest parę jaskiń – koniecznie wyłącznie z przewodnikiem, gdyż tworzą prawdziwy labirynt. Dodatkową atrakcją jaskiń jest to, że mieszkają w nich zdecydowanie największe na świecie pająki. Wprawdzie Księgi Rekordów Guinessa w ogóle o nich nie wspominają ( nie wiem dlaczego), to jednak jeśli chodzi o zasięg odnóży biją one na głowę gatunki w Księdze wyszczególnione i osiągają ponad 30 cm. Pająki te sam odwłok mają bardzo mały ( wyglądają jak supersterydowa wersja  niegroźnego i niewielkiego pająka zwanego  daddy long legs ). Pająki są strasznie płochliwe i chociaż bardzo łatwo je wypatrzyć po intensywnie odbijających najmniejsze nawet ilości światła ślepiach, zwykle udaje się je obserwować nie dłużej, niż ułamek sekundy. Gdy tylko widzą światło latarki natychmiast uciekają. 

Zwiedzanie okolic zajmuje nam cały dzień. Do miasteczka zjeżdżamy już po zmroku. Tam oddajemy się kulinarnemu rozpasaniu. Obżeramy się bez opamiętania w najróżniejszych knajpach – zwłaszcza naszych ulubionych z kuchnią hinduską. Jutro czeka nas „wielki” dzień. Wyruszymy bardzo wcześnie rano i poprzez wysokie tym razem góry pojedziemy do Luang Prabang, jednak o tym napiszemy w następnym odcinku.