Iran – Cmentarz Khalid Nabi

Znajdujemy się w Golestanie, niedaleko granicy z Turkmenistanem. Chcemy odwiedzić pewien cmentarz. Okolice tej części Iranu są biedne, a życie surowe. Mieszkają tu głównie Turkmeni, którzy jako sunnicka mniejszość w szyickim kraju, nie cieszą się przywilejami ze strony władz.

To Iran, ale kobiety mają kolorowe stroje.

Krajobrazy surowe. Błądzimy, bo mapy niedokładne, jednak nie dajemy za wygraną.

   
Tak wyglądają drogi w tych małych wioseczkach, pełne wybojów, a kiedy spadnie deszcz, zamieniają się w nieprzejezdną, błotną maź. Mieszkańcy jednak świetnie sobie tu radzą i dobrze orientują w terenie.

Chcemy się dostać na cmentarz, o którym czytaliśmy. Każdy chce pomóc, ale nie potrafi. Marek pokazuje w telefonie zdjęcie miejsca, gdzie chcemy jechać. Dwóch chłopaków na zdezelowanym motorku postanawia nas tam zawieźć. Zdezelowany motorek pędzi jak szalony po drodze pełnej wybojów. Ledwo nadążamy naszym autem. Droga pnie się w górę i jest bardzo kręta. Jedziemy za chłopakami i końca drogi nie widać. Po wielu kilometrach docieramy do celu. Sami byśmy tu nigdy nie trafili.

Ostatni odcinek jest bardzo stromy, a na drodze tylko piach. Od wysokości kręci się w głowie. Chłopcy dowożą nas na miejsce, widać, że świetnie się orientują w terenie.Tu chcieliśmy być. To Khaled Nabi Cemetery. Znajduje się 64 km na północny – wschód od Gonbad – e – Kawus.

Sanktuarium Khalid Nabi pod granicą z Turkmenistanem. Jak tu dotarliśmy?

Przed naszą drugą podróżą szukaliśmy w internecie i przewodnikach, co można ciekawego w Iranie zobaczyć, aby nie powielać naszej podróży, którą odbyliśmy trzy lata wcześniej. Marek natknął się na wzmiankę o tym miejscu i postanowiliśmy, jeżeli tylko nadarzy się okazja, tu dotrzeć. Na zdjęciu widok na sanktuarium. Prawdopodobnie już w czasach zoroastriańskich było to miejsce kultu świętego ognia. W piątym wieku miał tu zamieszkiwać chrześcijański święty – nestorianin – Khaled Nabi. Teraz modlą się tu pobożni sunnici.

Jest to jeden z najbardziej oryginalnych cmentarzy na świecie. Dojście do niego jest dosyć trudne i nie polecane dla osób z lękiem wysokości. Mnie, mimo panicznego lęku, jakoś się udało. Tak daleko dojechać i tego nie zobaczyć?

Cmentarz został odkryty dopiero w 1979 roku przez archeologa Davida Stronach, ale miejscowi pewnie znali go od lat. Źródła internetowe są bardzo sprzeczne. Nie wiadomo ile tak naprawdę ma lat. Podaje się, że mógł powstać ponad 3 tys.lat temu, inne źródła mówią, że kilkaset. Miejsce owiane tajemnicą i legendami. Miejsce niezwykłe.

Znajduje się tutaj około 600 nagrobków w kształcie fallusów oraz kobiecych piersi. Nagrobki mają wielkość od 60 cm do 4 metrów i są w różnych miejscach zbocza. Nie wiadomo, kto tu jest pochowany, nie ma żadnych napisów. W internecie można przeczytać wiele różnych informacji na temat tego cmentarza.

Archeolog Dawid Stronach opisał to miejsce w 1981 roku. Wtedy dowiedzieli się o nim i Irańczycy. Miejscowi znają dobrze to miejsce od dawna. Przyjeżdża tu irańska młodzież. Turyści zagraniczni niezwykle rzadko. Mało kto wie o tym cmentarzu. Jednak w internecie można już znaleźć zdjęcia i relacje z Khalid Nabi Cemetery.

W konserwatywnym Iranie miejsce to nie jest szczególnie promowane, jednak w okolicy cmentarza spotkaliśmy sporą grupę młodych, roześmianych ludzi . Nie ma tu nic z cmentarnej atmosfery.

Trzeba się śpieszyć, aby zobaczyć to unikatowe miejsce. Nagrobki niszczeją i są rozkradane.

Nagrobek.Cmentarz opisywany jest jako przykład fallicznej architektury i atrakcji turystycznej.

Na jednym ze szczytów stoi sanktuarium Khalid Nabi, proroka urodzonego w Jemenie przed Mahometem. Był on chrześcijaninem. Miejsce pielgrzymek religijnych.

Przy nagrobku. Buty mam w błocie, bo wcześniej padał deszcz i ziemia jest wilgotna. Nagrobek objąć sobie można, a co mi szkodzi…:-) Iranki też sobie robią takie zdjęcia.

Krętą drogą wracamy, aby zdążyć przed zachodem słońca. Cieszymy się, że tu dotarliśmy, ale trzeba szukać noclegu.

Owce nie mają lęku wysokości. Wracamy do Maraveh Tappeh, hotelu ani śladu. Wszyscy mówią po turkmeńsku. Kiedy pytamy o hotel, miejscowy wsiada do naszego auta i każe nam jechać przed siebie, mówiąc cały czas z prędkością karabinu maszynowego. Nic nie rozumiemy, ale dobrze mu z oczu patrzy. Dojeżdżamy do domu Mohammada Amira Bazdara, nauczyciela i chyba jedynej osoby w tej miejscowości, który zna angielski.

Żona i siostra Mohammada. Obie przepysznie gotują, ale nie mówią nic, tylko się uśmiechają, zasłaniają chustami nawet usta. Mohammad jest nauczycielem Koranu. W domu jest mnóstwo książek. Jest bardzo czysto. Wyobrażam sobie, jak ciężko pracują tu kobiety, żeby te dywany, meble, zasłony, utrzymać w takim stanie.

Kuchnia tu inna, turkmeńska. Doznajemy tu prawdziwej irańskiej gościnności. Dostajemy ogromną ilość pysznego jedzenia, kąpiemy się w łazience z prysznicem i śpimy w niezwykle czystym domu. Rano pyszne śniadanie i ruszamy do Mashhad. Na zdjęciu poniżej po lewej Mohammad i jego rodzina. Jesteśmy mu wdzięczni za pomoc i gościnę!