Jak zdobyliśmy najwyższy szczyt Tajlandii

Dzisiaj zapraszamy Was na zdobywanie najwyższych gór Tajlandii, w tym najwyższego szczytu kraju Doi Inthanon liczącego sobie 2565 m n.p.m.  Góra znajduje się  w prowincji Chiang Mai, w północnej Tajlandii na terenie parku narodowego o tej samej nazwie i jest kulminacją pasma Tanen Taunggyi, najbardziej na południowy wschód wysuniętej części tego samego łańcucha górskiego, do którego należą również Himalaje. Ten rejon zwany jest z oczywistych względów „dachem Tajlandii”, a jego eksploracja wymagać będzie żelaznej kondycji i ogromnego wysiłku. By dostać się na szczyt z pobliskiego Chiang Mai trzeba najpierw trzeba jechać samochodem ok. 2 i pół godziny, a potem…pieszo przejść około 10 minut po niemal płaskim terenie 🙂

Wybaczcie, że sobie z Was zażartowaliśmy. Na szczyt prowadzi bardzo dobra, wijąca się  stromo przez gęstą dżunglę, asfaltowa droga. Wyraźnie odczuwalna jest zmiana temperatury. Im wyżej, tym jest chłodniej i pojawia się  okresowo mgła, a bliżej szczytu chmury. Radzimy zabrać  jedzenie, napoje oraz ciepłe ubranie, gdyż na mecie temperatura będzie 15-20 stopni niższa, niż w Chiang Mai. Na szczycie jest duży parking. Kiedy byliśmy pierwszym razem, po drugiej stronie parkingu zlokalizowany był ściśle strzeżony obiekt pod nazwą : „Princess Sirindhorn Neutron Monitor „. Fotografowanie zabronione, widzieliśmy żołnierzy z karabinami, którzy bacznie się nam przyglądali. W czasie drugiej podróży nie było śladu po tej całej tajności. 

Niestety, jeżeli ktoś marzy o pięknych widokach ze szczytu, to się rozczaruje. Teren jest gęsto zalesiony i stąd widoczność ograniczają korony drzew. Rosną tu między innymi sosny, których nie spotyka się gdzie indziej w Tajlandii. Dla nas to normalny widok, ale Tajowie specjalnie  przyjeżdżają je podziwiać. Mamy do czynienia z innym ekosystemem, niż przed wjazdem na górę. Możemy zobaczyć  dęby, kasztany, magnolie. W sumie jest tu około  400 gatunków zwierząt, ptaków, roślin, które nie są spotykane  w innej części kraju.

 Około stu metrów od parkingu znajduje się ścieżka przez las deszczowy, którą dojdziecie do najwyższego punktu raczej płaskiego wierzchołka. Idzie się po drewnianej kładce, trasa ma około 300 metrów przez bajkowy las deszczowy, chłodniejszego niż reszta klimatu Tajlandii. Omszałe drzewa i zwisające liany robią wrażenie. Na końcu szlaku jest niewielkie muzeum, w którym możemy dowiedzieć się, jakie gatunki flory i fauny są w parku. Po spacerze wracamy do samochodu i zjeżdżamy w dół. W powrotnej drodze czekają na nas liczne atrakcje obok których przejeżdżaliśmy jadąc do góry.

5km od szczytu pierwsza  z nich. To 3 kilometrowy, okrężny szlak pieszy przez dżunglę do punktu widokowego. Niestety my z tego nie korzystamy. Po pierwsze brakuje nam czasu, a po drugie towarzysząca nam pogoda zarówno za pierwszym, jak i za drugim razem, gdy tam byliśmy,  nie rokowała nadziei na rozległe panoramy. Kilkaset metrów poniżej tego punktu poprzez chmury zarysowują się dwie świątynie, położone na niewielkich wzgórzach. Są stosunkowo nowe, jedna wybudowana w 1987 roku dla króla Bhumibola, druga w 1990 dla królowej Sirikit. Ufundowała je armia Tajlandii. Kupujemy bilet wstępu i wyruszamy na zwiedzanie. Pagody są wysokie i co chwilę znikają w gęstych chmurach. Czasami tylko wyziera promyczek słońca, jest chłodno. To miejsce nas zaskoczyło tym, że ktoś je tutaj wybudował. To trochę tak, jakby ktoś postanowił wybudować kościoły na Czerwonych Wierchach i to nie drewniane kapliczki, ale wielkie i murowane. Chociaż…zwłaszcza przy poprzednim ministrze obrony (pamiętajcie, że świątynie pod Doi Inthanon wybudowała armia), a i nawet przy obecnym aż tak zaskakujące by nie było 🙂 Wewnątrz natężenie kiczu, jak to zwykle w Tajlandii bywa, jest olbrzymie. Pamiętajmy jednak, że kicz jest pojęciem umownym i co za tym idzie, wielu z nas uważa, że na przykład brzmienie Bayer Full jest jednym z osiągnięć światowej muzyki.

O wiele lepiej świątynie wyglądają z zewnątrz, niż wewnątrz. Można do nich wjechać ruchomymi schodami, to ułatwienie dla niepełnosprawnych. Polecamy schody, ale troszkę kondycji potrzebne. Co nam się podobało, to pięknie utrzymany ogród wokół świątyń, pełen różnorodnych kwiatów, stawów, mostków, starannie wypielęgnowany. Cały czas ktoś  się krzątał przy roślinach. Z punktu widokowego można spojrzeć na wzgórza pokryte dżunglą. Nam  utrudniają to szalejące chmury, jest pięknie i tajemniczo. Po zwiedzeniu tego przedziwnego miejsca, jedziemy dalej. 

Po drodze zatrzymujemy się najpierw w Angkhang, gdzie znajduje się Królewskie Centrum Badań Rolniczych. Stąd mamy szlak do spektakularnie wyglądającego  wodospadu, którego nazwy niestety nie potrafimy odtworzyć. Na terenie parku jest kilka wiosek i lokalnych plemion. Robi się coraz cieplej, a my dojeżdżamy  do wioski Mae Klang Luang, tka się tu piękne szale, uprawia kawę. Spacerujemy, przyglądając się mieszkańcom i przy okazji idziemy do kolejnego wodospadu. Następnym z wodospadów jest otoczony gęstą dżunglą wodospad Sirithan, który stosunkowo rzadko jest odwiedzany. Jeszcze niżej najpopularniejszy z wodospadów przy naszej drodze – Wachirathan. Jest bardzo spektakularny, już z daleka słychać huk. Długo przyglądamy się spadającej ze skały wodzie. Wokół wspaniała zielona dżungla. Sporo tu ścieżek, którymi możemy wybrać się na kilkukilometrowy treking. Na szczęście nie ma wielu turystów.

 Park Narodowy Doi Inthanon – niewątpliwie piękny ma jednak w tym kraju nieprawdopodobną wręcz konkurencję ( samych tylko parków narodowych jest w tym kraju 147) warto odwiedzić wtedy, gdy w Tajlandii spędzamy parę miesięcy, lub jest to kolejna z wielu wizyt. Pomijając sam fakt, że to najwyższy szczyt tego państwa, to przyrównując do Polski – czy polecalibyście komuś, kto pierwszy raz jest w Polsce i ma u nas spędzić powiedzmy 2-3 tygodnie wycieczkę na Śnieżnik? (Tajlandia jest ok. 60% większa od Polski) oczywiście – jeśli ktoś ma bardzo specyficzne zainteresowania – na przykład interesuje się architekturą tyrolską w Polsce, to jak najbardziej tak, ale jeśli takowych nie ma, to pewnie polecilibyście na drugą, czy trzecią wizytę. Podobnie jest z Doi Inthanon.

 Po dniu pełnym wrażeń, spotkaniu z dziką przyrodą, jedziemy dalej.