Motocyklem po krainie miliona słoni – Luang Prabang

Nasz drugi dzień w Luang zaczyna się bardzo wczesnym rankiem…co ja wypisuję?…jaki ranek? Do piątej daleko, a do najdelikatniejszej nawet oznaki dnia jeszcze dalej. Na zewnątrz widoczność na nie więcej, niż 50 metrów. Dolinę Mekongu spowija gęsta mgła. Niedługo rozpocznie się tutaj coś, co dla wielu turystów jest przysłowiowym „gwoździem programu” wizyty w miasteczku.

Za godzinę błękitną w najwcześniejszym świetle jutrzenki, zalegająca ulice mgła rozbłyśnie plamami szafranu.Na razie jednak przygotowujemy sprzęt fotograficzny i zbieramy się. Wychodzimy na ulicę przed nasz hostel i za chwilę przed nami z mgły wyłaniają się pierwsze pomarańczowo – żółte zjawy. To mnisi wychodzący na tradycyjny poranny obchód miasta w celu zebrania ofiar – głównie gotowanego ryżu i warzyw. Ofiarowane są również owoce, czasem papierosy, a innym banknoty. To, co zbiorą będzie ich posiłkiem na cały dzień. Czasem jeszcze dojdzie do tego coś nadzwyczajnego – specjalny lunch przygotowany przez mieszkające w pobliżu klasztoru kobiety. Czasem również odwiedzająca rodzina przywiezie „wałówkę”. Jednak wszystkie ich pokarmy będą wyłącznie wegetariańskie.

W Luang zbieranie darów ma formę zorganizowaną. O określonej porze w równiutkich rzędach wychodzą mieszkańcy poszczególnych klasztorów. Mają ściśle ustaloną trasę, by nie wchodzić w drogę tym, zamieszkującym sąsiednie „placówki”. W zasadzie na całym dalekim wschodzie znamy tylko dwa miasta, gdzie ta poranna ceremonia odbywa się w sposób tak ściśle kontrolowany. Pierwszym jest Mandalay i jego satelity jak Amarapura, Sagaing, czy Inwa. Drugim jest właśnie Luang. W obu tych miejscach mnichów jest zdecydowanie najwięcej w stosunku do lokalnej ludności miast. Oba mają bardzo długą historię życia sakralnego, oraz wielką ilość do dzisiaj istniejących klasztorów. Oba te miejsca przez wieki były również „przyczółkami cywilizacji”. Na północ od nich aż po najbardziej wschodnie flanki górotworu, który wypiętrzył Himalaje, rozciąga się zielony ocean dżungli z maleńkimi tylko wysepkami siedlisk ludzkich. To właśnie dzieci mieszkańców tych siedlisk są głównym „narybkiem” klasztorów.

W tym miejscu zachęcamy Was do zapoznania się z naszym wpisem „Myanmar – mnisi i mniszki”, który znajdziecie tutaj: https://hooltayewpodrozy.pl/2019/01/13/myanmar-mnisi-i-mniszki/ .

Ten artykuł pomoże Wam w zrozumieniu roli mnicha w buddyzmie terawedyjskim. Jest to o tyle istotne, że rola ta jest zupełnie inna, niż w kręgu naszej kultury. Burzliwa historia Luang zaczyna się gdzieś pod koniec VII wieku. Wtedy to tajski książę Khun Lo dostaje osadę Muang Sua ( to najwcześniejsza nazwa Luang Prabang ) od swojego ojca, który dokonał podboju tych ziem. Wkrótce osada zostaje rozbudowana i staje się stolicą niezależnego księstwa. Jak to zwykle w historii bywa przez wieki miasto przechodzi z rąk do rąk. Raz jest własnością Khmerów, innym razem Tajów, jeszcze innym Wietnamczyków.W XIV wieku wewnętrzne walki w państwie Khmerów doprowadzają do powstania Lan Xang Hom Khao, czyli Królestwa Miliona Słoni i Białego Parasola (podoba nam się ten Biały Parasol, ale nawet nie myślcie, aby o niego pytać…nie mamy zielonego pojęcia 😀 ), które utożsamiane jest z królestwem Laosu.W roku 1353 Luang otrzymuje swoją nową nazwę i staje się stolicą tego nowego królestwa, którego pierwszym władcą jest Fa Ngum. Po przeszło 200 latach miasto traci swój stołeczny status na rzecz Vientiane, które stolicą jest do dziś. Pomimo tego to Luang jeszcze parę razy jest siedzibą królów Laosu. Choć koronowani są to jednak, jak mówią Anglicy  „toothless tigers”, czyli „bezzębne tygrysy”, a więc tylko formalni władcy bez atrybutów władzy wykonawczej.
Historia wzbogacała miasto o kolejne klasztory, świątynie, królewskie pałace, czy też naprawdę piękną architekturę kolonialną. 

W roku 1995 miasteczko znalazło się na liście UNESCO z uwagi na swoje religijne i kulturowe dziedzictwo.

Zapraszamy Was do wspólnego spaceru po Luang Prabang.

Dziękujemy bardzo za spacer po Luang Prabang i jego świątyniach. Zapraszamy na kolejną część 🙂