Motocyklem po krainie miliona słoni – Vientiane

Laos był siódmym krajem w mojej ponad półrocznej podróży. Po 12 godzinnym, wymagającym wyrobienia wizy, pobycie na lotnisku w Pekinie, ponad 2 miesięcznym pobycie w Australii, miesiącu spędzonym na wyspach Indonezji, kilkudniowym pobycie w Singapurze i równie krótkim w Malezji, no i w końcu po miesiącu podróżowania po Tajlandii, jadę do Laosu.

Nocny pociąg do Laosu

Jest wieczór – wreszcie możemy wsiąść do pociągu. Najpierw odbieramy bagaże z przechowalni i z plecakami na grzbiecie przeciskamy się w tłoku, jaki panuje na stacji.Wsiadamy do naszego wagonu ( kupiliśmy miejsca sypialne w drugiej klasie). Na razie jeszcze leżanki nie są rozłożone. Wyjmujemy zaopatrzenie mające na celu skrócenie trudów podróży. Na stoliku pojawia się więc butelka rumu, cola i jakiś sok. Pociąg rusza – my też 🙂  Dodatkowo przeglądamy na laptopie dotychczasowe zdjęcia ( a uzbierało się już tego sporo). Po 3 godzinach jesteśmy  zmęczeni i prosimy opiekuna wagonu o rozłożenie naszych miejsc. Dookoła wszyscy już śpią, z wyjątkiem dziewczyny na górnym łóżku na przeciw nas. Ona wprawdzie już leży, ale jak zaczęła rozmowę przez telefon zanim pociąg jeszcze ruszył z Bangkoku, tak ciągle rozmawia i przestać nie zamierza 🙂 Po naszej porcji rumu zupełnie nam jednak jej paplanina nie przeszkadza. Bardzo szybko zasypiamy na naszych łóżkach. Budzimy się wczesnym świtem. Pociąg już zbliża się do Nong Khai – przejścia granicznego z Laosem. 

Bank Twoim Panem jest!

W biurze za wizę liczą sobie niemal 3 razy więcej ( oficjalnie kosztowała wtedy 30 USD), za to zrobią fotki potrzebne do wizy, wypełnią dokumenty, przeeskortują przez tajski punkt graniczny i dalej autobusem po moście przyjaźni, aż do punktu granicznego po stronie laotańskiej. Tam dopiero promesy zamienia się na wizy. Biuro również zorganizuje transport do centrum Vientiane ( kilkanaście kilometrów). Na granicy Marek widzi kolejkę, wolimy więc załatwić wizy przez pośrednika. Zbijamy cenę do 100 USD za dwie. Nie mamy gotówki, a kartą płacić nie można. Ostatnio cały czas korzystaliśmy z karty Marka. Daję więc mu swoją i wysyłam tuk tukiem do najbliższego ATM-u. Najbliższy ATM nie działał, więc Marek pojechał do centrum. Tam okazało się, że pomylił numer, powtórzył to samo po raz drugi….i karta przepadła. Natychmiast porozumiał się z bankiem. Tam odpowiadają, że co najmniej za 2 dni odzyskamy kartę. My potrzebujemy dzisiaj!…a jest  sobota. Bank wzywa specjalny team, który zajmuje się bankomatami. Czekamy około 7 godzin, ale kartę odzyskujemy! Tym razem Marek ma już poprawny kod. Wkłada kartę do bankomatu w obecności pracownika banku, wstukuje kod i….karta przepadła ponownie!!!!!!!! Nikt nam nie powiedział, że  powinniśmy zadzwonić najpierw do mojego banku i poprosić o sprawdzenie mojej karty. Tym razem tajski bank odmawia współpracy i zostajemy wyłącznie z jedną kartą. Jeszcze tego samego dnia zadzwoniłam do banku i poprosiłam o wydanie duplikatu. Jednak okazało się, że za nic w świecie nie wyślą karty za granicę…nawet do polskiej placówki dyplomatycznej. Banku nie interesuje, czy klient właśnie został bez grosza przy duszy, że zaraz będzie zdychał z głodu…takie mają wytyczne i już. Jakże inne było podejście banku z Australii.

Tutaj dziękuję bardzo PKO BP, bankowi skłonnemu zostawić mnie na pastwę losu, bo takie właśnie mają procedury. Strasznie to kontrastuje z australijskim bankiem Marka, który po wiadomości ( jeszcze z Bali) o zagubieniu przez niego karty, natychmiast wysłał duplikat do wskazanego miejsca – polskiej ambasady w Jakarta. Tak więc po niemiłej przygodzie, która zajęła nam większość dnia, dopiero wieczorem dojechaliśmy do Vientiane. Byliśmy już tak zmęczeni, że w zasadzie natychmiast, gdy tylko dotarliśmy do hotelu poszliśmy spać.

Sabaidee Lao !

Następnego dnia szukamy jakiegoś środka transportu. Marek wpadł na pomysł, żeby spróbować wynająć motocykl  na cały nasz pobyt w Laosie. Nie miałam nic przeciwko temu, bo wcześniej jeździłam sporo po Szwajcarii jako pasażerka. Zastanawiałam się tylko, jak my się razem z naszymi tobołami na tym środku transportu zmieścimy 🙂 Znajdujemy wypożyczalnię motocykli blisko centrum. Prowadzona jest przez Francuza. Niestety największe motocykle, jakie tu znajdujemy, to 250-tki crossowe, nieprzygotowane do trasy ( nie miały sakw , czy nawet bagażnika.) W dodatku paskudnie drogo ( ponad 60 USD na dzień). Na 250-tce raczej we dwójkę nie pojedziemy, więc szukamy dalej.  Nie jest łatwo, gdyż poprzez internet natychmiast na pierwszych stronach pozycjonują się wypożyczalnie samochodów,  niemal zawsze nie mające żadnych aut w Laosie.

Po paru godzinach znaleźliśmy wreszcie największy motocykl dostępny w tym czasie w całym kraju – Hondę Transalp 400. Motocykl zwykle trzeba zamawiać przynajmniej pół roku wcześniej, ale z uwagi na rychłe już początki monsunu pojazd był dostępny. Szybko pojechaliśmy więc załatwić formalności w odległej dzielnicy nad Mekongiem. Tam zapoznaliśmy się z naszym wehikułem i sfinalizowaliśmy transakcję. Następnego dnia rano motocykl mogliśmy już odebrać, a wszystko, co zbędne z naszego bagażu zostawić w wypożyczalni. Resztę dnia mogliśmy poświęcić na zwiedzanie Vientiane.To najmniejsze z miast stołecznych tej części Azji. W tamtym czasie miasto liczyło ok 750tys mieszkańców. Sprawiało wrażenie prowincjonalnego tajskiego miasteczka z przed 30 -tu lat. Prócz paru głównych ulic, oraz okolic ścisłego centrum, utwardzone nawierzchnie były tam rzadkością. Stolica ma swój urok i kilka miejsc godnych zwiedzenia, ale nie jest to miejsce w którym (wyłącznie naszym zdaniem) trzeba koniecznie być. Jest tu kilka świątyń bardzo istotnych dla historii i kultury kraju, kilka muzeów, nocny targ nad Mekongiem. Zapraszamy Was do zwiedzania Vientiane w naszej galerii. 

Przygotowanie do wyjazdu zajęło nam bez mała 3 godziny. Wreszcie mogliśmy dosiąść naszego „rumaka” i ruszyć na północ w kierunki Vangvieng. O tym jednak opowiemy w następnym odcinku.