Australia – Góry Błękitne

Góry Błękitne po raz pierwszy

Góry Błękitne znajdują się zaledwie 130km od Sydney, jednak z uwagi na wysokość, jest to zupełnie inna strefa klimatyczna. Podczas, gdy w Sydney trudno wytrzymać wilgotny upał, w górach powietrze może być rześkie, a czasem jest wręcz zimno. Gdy nad Sydney niebo jest błękitne, bez jednej nawet chmurki,  Blue Mountains bywają osnute ciężkimi, deszczowymi chmurami. Tak właśnie zdarzyło się i mnie…i to dwukrotnie. Stałam na słynnym punkcie widokowym, z którego miałam widok na najbardziej chyba znaną w tych górach formację skalną – „3 Siostry”, ale te skały widziałam wyłącznie na rysunku na ogrodzeniu. Poza tym tylko chmury. Marek mówił mi, że był tu z 10 razy i zawsze miał świetną pogodę…a tutaj taki pech. Drugim razem było jeszcze gorzej. Nie dosyć, że chmury, to jeszcze lało jak z cebra. Pożegnałam się już z myślą, że uda mi się te góry zobaczyć. Ostatecznie z Adelaide mieliśmy do nich bez mała 1500km.

Pierwszym razem dojechaliśmy na miejsce około godziny 21.00. Nocleg znajdujemy w pubie. Każdy pub w Australii nazywany jest hotelem, a to z uwagi, że musiał mieć przynajmniej parę miejsc noclegowych, dla co bardziej zmęczonych delektowaniem piwa gosci 🙂 Dziś już przepis ten nie obowiązuje, niemniej wiele pubów ciągle ma również pokoje dla gości. Tak wiec wynajmujemy pokój w jednym z pubów. Chyba nie macie trudności z odgadnięciem co zrobiliśmy zaraz po zrzuceniu bagaży? Na dole we front barze grał i śpiewał Johny Ambigous – oldboy wraz z zespołem oldboyów. Grali naprawdę świetnie ( to był sobotni wieczór). Degustacja miejscowego piwa upłynęła więc w cudownej atmosferze. Jesteśmy zbyt zmęczeni, by przedłużać degustację. Udajemy się do pokoju i zasypiamy niemal natychmiast.

Rano budzimy się i widzimy…no właśnie sęk w tym, że niczego nie widzimy! Całe nasze otoczenie tonie w chmurach. Katoomba to dosyć niezwykłe miasto. Położone jest nie w dolinie, ale na szczycie poszarpanego płaskowyża i praktycznie otoczone labiryntem zapadlisk. Wychodzimy z hotelu i podjeżdżamy do punktów widokowych. Najpierw słynne Trzy Siostry – najbardziej bodaj znana formacja skalna tych gór. No tak…tablica informuje mnie, że przede mną są 3 Siostry, Marek również o tym zapewnia…a ja im nie wierzę!!!!! Widzę mleko! Mleko i nic więcej! Widoczność nie przekracza 30-50 metrów. Jestem trochę zrozpaczona. Bo to taka australijska ikonka. Niestety z naturą nie da się walczyć.

W Scenic Park kupujemy bilet na zjazd i wyjazd kolejkami. Zjeżdżamy w dół po najbardziej stromo ułożonych szynach na świecie, chwilami zbliżając się do 72st odchylenia od poziomu. Na dole wchodzimy w deszczowy las. Ścieżka to specjalna konstrukcja nad ziemią, pozwalająca na zminimalizowanie ludzkiego wpływu na lokalne środowisko. W tym lesie znaleźć można lirogony – jedyne rajskie ptaki, żyjące poza Nową Gwineą. Udaje nam się – wypatrzyliśmy jednego. Jest jednak zbyt ciemno, by zrobić jakiekolwiek sensowne zdjęcia. Spacerujemy naszą ścieżką. Na szczęście nie ma w pobliżu nas turystów i delektujemy się zapachem i atmosferą tego lasu. Po bez mała 2 godzinach wjeżdżamy z powrotem na płaskowyż Katoomby. Niestety pogoda się nie zmieniła. Z żalem i niemal łzami w oczach rozstajemy się z Górami Błękitnymi.

Góry Błękitne po raz drugi

Druga podróż do Gór Błękitnych. Marek mówi, że może tym razem się uda. Niestety czym wyżej wjeżdżamy, tym bardziej oczywistym staje się, że i tym razem nie będzie mi dane zobaczyć tych gór. Zaczyna lać jak z cebra i nie widać, żeby miało się polepszyć. Szukamy noclegu i znajdujemy go w świetnym pubie przy głównej drodze. Widać, że jest to popularne miejsce, bo gości w środku tłum, pokoje też niemal wszystkie zajęte. Został tylko jeden, ale za to z ogromną łazienką i wielkim jacuzzi. Na dole w barze leją z kraników bardzo wiele rodzajów piwa. Zaczynamy od Guinessa, ale później przechodzimy na cudowne ale od Little Creatures…pycha!
Rano wstajemy i ruszamy do punktów widokowych. Pogoda nie wróży jednak niczego dobrego. Na miejscu okazuje się, że wróżby mają pokrycie w rzeczywistości, co widać na zdjęciach.

Góry Błękitne po raz trzeci

Pod koniec mojego kolejnego pobytu, Marek znalazł ofertę transferu campervana z Brisbane do Adelaide. Można było mieć go za darmo pod warunkiem, że będziemy w drodze najwyżej tydzień. Zgodziliśmy się niemal od razu. Z Brisbane postanowiliśmy pojechać w kierunku południowym, wzdłuż wybrzeża i tuż przed Sydney odbić na zachód w kierunku przejścia promowego na Hawksbury River, no i ponownie spróbować przejazdu przez Blue Mountains. Całą drogę pogodę mieliśmy upalną i słoneczną, ale pod koniec dnia, tuż po przekroczeniu Hawksbury nad górami pojawiły się gęste chmury i wkrótce rozpętała się burza z niezwykle silnym wiatrem. Wiatr zaczął łamać drzewa na naszej drodze. Powinniśmy się od razu gdzieś zatrzymać, jednak postanowiliśmy dojechać w pobliże Katoomba i tam na którymś z parkingów w punktach widokowych zatrzymać się na noc. Przejazd ostatnich 100km zabrał nam bez mała 3 godziny. Jednak późną nocą w potokach deszczu dojechaliśmy do Evans Lookout w Blackheath na szczytach Gór Błękitnych. 

Tu zrobię małą dygresję. Większość z nas gdy myśli o wyjeździe w góry, myśli o dojeździe w doliny i dalej już na piechotkę ku szczytom. Otóż w tym paśmie jest dokładnie odwrotnie. Dojeżdżacie na szczyty które są czymś w rodzaju Gór Stołowych, ale na sterydach. Płaskie wierzchołki tworzą skomplikowaną strukturę, na której położone są miasta. Natomiast doliny to istny labirynt zapadlisk z pionowymi ścianami często przekraczającymi 500m wysokości względnej. Nasz parking położony był oczywiście kilkaset metrów ponad zapadliskiem tuż za jego skrajem. Nocą wiatr był tak mocny, że dosłownie baliśmy się, by nie zepchnął w nie naszego campera. Zaparkowaliśmy z daleka od wielkich drzew, które w razie złamania mogłyby uszkodzić auto i nas razem z nim. Wszelkie nadzieje na zobaczenie tych gór pożegnałam przed pójściem spać.

Kilka godzin później budzi mnie krzyk Marka „wstawamy”, „wstawamy” ( oczywiście to forma żartobliwa, a nie błąd, ulubione słowo Mareczka, kiedy najlepiej mi się śpi ). Marek cały podekscytowany szuka aparatu, zmienia obiektyw i wybiega z campera. Ja podchodzę do okna i widzę przepiękne niebieskie niebo, Słońce, a w dole ocean mleka. Tym razem natura zgotowała nam przepiękną niespodziankę. Jest zupełnie bezwietrznie, głębokie doliny wypełniły chmury, a wierzchołki gór skąpane są w słonecznym świetle. Do tego po nocnej ulewie wszystkie wodospady są pełne wody. Czujemy się, jak w ogrodach Edenu. Widoki po prostu zachwycają. Marek też nigdy nie widział tego zakątka Australii w tak pełnej krasie. Oboje szalejemy z aparatami. Miotamy się w każdym, możliwym kierunku. Jadę również kolejką linową z której można podziwiać las  eukaliptusowy i segmentowy wodospad Katoomba Falls. Podłoga w wagonikach jest szklana, ale nawet nie ma czasu się bać, widoki są tak zachwycające. Niestety już po 2 godzinach zaczynają się zbierać wysokie chmury i po następnej godzinie nasza wizualna uczta dobiega końca. Jednak mimo tak krótkiego czasu jestem szczęśliwa, że wreszcie udało mi się zobaczyć te dla mnie nieco już legendarne Blue Mountains, a do tego zobaczyć w najpiękniejszych z możliwych warunków pogodowych. 

Trzy siotry to niezwykła i wspaniała formacja skalna w Górach Błękitnych na północnej skarpie Doliny Jamison.
Skały mają imiona:  Meehni (992 m), Wimlah (918 m), Gunnedoo (906m).
Aborygeńska legenda z plemienia Gundungurra opowiada o trzech siostrach, które żyły w Dolinie Jamison i pochodziły z plemienia Katoomba. Zakochały się w trzech braciach z plemienia Nepean. Prawo plemienne zabraniało małżeństwa, więc bracia uprowadzili swoje ukochane. Plemienny czarownik chciał chronić dziewczyny, bo uważał, że ich życie jest zagrożone i zamienił je w skały. Kiedy nastąpiła bitwa plemienna, czarownik zginął. Nikt już wtedy nie mógł przywrócić siostrom życia.

Mamy nadzieję, że podobały się Wam Góry Błękitne. To piękne pasmo górskie leży w Nowej Południowej Walii i stanowi część Wielkich Gór Wododziałowych. Blue Mountains mają powierzchnię 1 436 km². Park Narodowy Blue Mountains został wpisany w 2000 roku na listę UNESCO. Góry swoją nazwę zawdzięczają porastającym ich stoki eukaliptusom.W ich liściach zawarte są olejki eteryczne, cudownie pachną i sprawiają, że kiedy patrzymy z daleka na góry, unosi się nad nimi lekka, niebieskawa mgła. To nie są bezpieczne góry, sprawdźmy prognozę pogody i trzymajmy się ściśle szlaków turystycznych. W głębokich dolinach telefony nie mają zasięgu. Zachowajmy rozsądek, a Blue Mountains, oczywiście jeżeli dopisze pogoda, odwdzięczą się nam cudownymi widokami.

Pożary w Australii są co roku, jednak w tym były wyjątkowo intensywne i Góry Błękitne najbardziej ucierpiały.