Flinders Ranges – australijski top secret cz.2

Australia
19 stycznia 2020
By Hooltaye

W kierunku Wilpena Pound

Następnego dnia wyjeżdżamy na południe w kierunku Wilpena Pound. Droga wiedzie przez równinę pomiędzy Jeziorem Frome, a Górami Flindersa. Pamiętajcie, żeby poprzez recepcję stacji turystycznej dowiedzieć się, czy droga jest przejezdna i otwarta. My mamy błękitne niebo, ani śladu deszczu w nocy w promieniu setek kilometrów, no i temperatura poniżej 40 st C, a więc da się wytrzymać. W lodówce spory zapas zimnego piwa. Jest też zalecany przez rangerów duży kanister z wodą, chociaż nie wiadomo po co, bo zajmuje cenną przestrzeń, którą mogłoby wypełnić więcej piwa.

Ruszamy! Pierwsze 40 km jedziemy tą samą drogą, którą dwa dni temu przybyliśmy – poprzez góry i wąwozy. Zaraz za rozstajem teren się wypłaszcza, a góry oddalają. Jedziemy bardzo rozległą równiną. Niedaleko nas , po lewej (wschodniej) stronie jest Jezioro Frome, ale jest tak płasko, że niczego nie widzimy, chociaż jezioro mimo że jedno z mniejszych z Wielkich Jezior Słonych w Południowej Australii z łatwością pomieściłoby na swojej powierzchni ( 2.1 tys km kwadratowych) wszystkie polskie jeziora i stawy. Po 100 kilometrach ponownie pojawiają się góry po obu stronach drogi. Jednocześnie oddalamy się od do końca niewidocznego jeziora. Jeszcze kilkadziesiąt kilometrów i drogowskaz wskazuje boczny szlak do Chambers Gorge.

Pierwsze kilometry to powrót tą samą drogą, którą dotarliśmy do Arkaroola.

Tym razem jedziemy rankiem i nieco więcej widzimy, niż wtedy, gdy przyjechaliśmy do Gammons.

Po niecałych 40 kilometrach teren „wypłaszcza” się. Po prawej, wschodniej stronie przez następne ponad 200km widzimy przybliżające się i oddalające Góry Flindersa, natomiast po stronie wschodniej gdzieś tam jest Jezioro Frome, ale go nie widzimy.

Za parę kilometrów w lewo odbijają koleiny prowadzące do jeziora, ale nie zdecydujemy się nimi pojechać, gdyż nie mamy pewności, czy nie wpadniemy w słone bagna po drodze.

W zasadzie wszystkie zwierzęta, które kiedyś zostały przywiezione do Australii różnymi drogami wyrwały się spod ludzkiej kurateli i nie mając naturalnych wrogów bardzo się w tym kraju rozmnożyły…osły też 🙂

Ze wszystkich zwierząt daniele i osły okazują się najbardziej płochliwe.

Po blisko 250 km decydujemy się skręcić do jedynej na trasie miejscowości…składającego się z kilku domów Blinman.

W zasadzie z tym, że Blinman jest na trasie, to troszkę przesadziliśmy. Musimy odbić blisko 70 km kamienistą drogą przez góry .

Mamy jednak ochotę na obiad w lokalnym pubie, więc decydujemy się na dodanie tych 140 km (2×70) do naszej trasy.

Uwielbiamy te „mądrości” z pabów. Najczęściej okraszone są rubasznym humorem, ale tutaj silą się na zadumaną elegancję 🙂

Nie chcemy wracać do naszej trasy dokładnie tą samą drogą, która przyjechaliśmy i decydujemy się na inną, dokładając jeszcze do tych stu cztredziestu 30 km.

Prócz zieleni dostaliśmy też cudne, fioletowe łąki i jedyne na całej trasie 20 km asfaltowej drogi 🙂

Trudno o bardziej australijski widok, od wiatraka czerpiącego wodę ze studni artezyjskiej

Skręcamy, a po 300 metrach widzimy charakterystyczny pomnik wskazujący na to, że dalej znajduje się miejsce istotne dla dziedzictwa aborygeńskiego. Do Chambers Gorge od głównego szlaku jest tylko 14 km , lecz przejazd może być trudny, a czasem wręcz bardzo trudny i zwykle zajmuje w zależności od warunków od 40 min, do paru godzin. My zastaliśmy warunki średnio trudne i dojechaliśmy po ok 90 minutach, jadąc głównie bardzo kamienistym dnem niemal suchej ( nie licząc kilku bilabongów) rzeki. Dojechać można do miejsca, gdzie rzeka tworzy skalne baseny, w których można się wykąpać, a przy wyższym stanie wody również popływać. Całkowicie skalne w tym miejscu bilabongi osiągają czasem 100-200 metrów długości i parę metrów głębokości. Woda jak wszędzie w tych okolicach jest krystaliczna. To świetne miejsce na biwak. W Australii można biwakować praktycznie wszędzie, poza miejscami z widocznymi zakazami. Tych ostatnich w outbacku nie widzieliśmy nigdzie.

Emu są w outbacku obecne niemal wszędzie.

W Australii zdziczałe konie nazywane są brumbies. Napiszemy o nich więcej w następnej części naszego reportażu.

Ta widoczna z daleka charakterystyczna skała wyznacza cel dzisiejszego odcinka. Musimy jeszcze przejechać jakieś 14 – 15 km…ale to zdecydowanie najtrudniejsze kilometry.

Pierwsze 3 – 4 km droga jest stosunkowo łatwa, chociaż bardzo wiele w niej rozległych kałuż, błota i dziur.

Nietrudna początkowo droga po pewnym czasie wchodzi w koryto okresowej rzeki. Czasem skały nie pozwalają na przejazd i wtedy trzeba wyjechać w bardzo często głębokie bagno, które po paru suchych dniach maskuje zewnętrzna warstewka podobna do cienkiej „tafli lodu”.

Sturt Desert Pea, czyli „groszek z Pustyni Sturta” to roślina będąca emblematem Południowej Australii. Prócz nazwy nie ma z groszkiem nic wspólnego. Można ją spotkać wiosną w strefach bardzo suchych, przypustynnych i na samych pustyniach.

Ten na pozór prosty do przejechania odcinek jest bardzo grząski i musi być przejechany ze stosunkowo dużą prędkością. Jeśli tej prędkości zabraknie auto zapadnie się w tym żwirze i osiądzie na osiach.

Nieco dalej w ciągle grząskim korycie pojawiają się większe odłamki skalne.

Blisko już celu droga robi się najtrudniejsza. Tutaj koniecznie każdy fragment trzeba najpierw przejść, dokładnie planując trasę przejazdu.

Zanim „rozbijemy” obóz odwiedzimy jeszcze aborygeńskie sacrum. Najpierw idziemy wzdłuż długiego bilabongu, a chwilę później po skałach.

Stąd do miejsca z aborygenskimi „malunkami” jest jeszcze 45 minut marszu po kamiennych głazach i dnie rzeki. Na mecie naszym oczom ukazuje się coś, co przypomina nieskładne graffiti na ścianach przewężającego się w tym miejscu wąwozu. Czytaliśmy w necie zachwycone wypowiedzi tych, którzy miejsce oglądali przed nami, których zupełnie nie rozumiemy. Zachwycające jest natomiast miejsce na biwak. W zasadzie możecie być niemal pewni,że bedziecie tu sami, poza tysiącami papug gallah i białymi kakadu. Oczywiście jak w całym rejonie uważać trzeba na węże.