
Wystawa fotograficzna na końcu świata to byłby niezły pomysł, pomyślałem jeszcze w czasie mojego drugiego pobytu w Ngapali. Tematem miała być wioska i jej mieszkańcy, a zdjęcia oczywiście byłyby tymi, które zrobiłem tam wcześniej.
Pomyślałem również, że byłaby to nie tylko wystawa, ale i pewien eksperyment socjologiczny. Byłem bardzo ciekaw jak zostanie przyjęta moja inicjatywa, czy nie zostanie potraktowana jak fanaberia jakiegoś tam turysty? W myślach zacząłem układać już plan przedsięwzięcia, jakkolwiek czy głębiej się w to zapuszczałem, tym więcej przeszkód zaczynałem dostrzegać.

Bodaj najtrudniejsze było tu przywiezienie w doskonałym stanie samych wydruków. W tym czasie nie było możliwe by odpowiedniej wielkości i jakości wydruki zrobić w Birmie. Nigdzie takich usług nie oferowano.Trzeba je więc przywieźć. No ale jak to zrobić w przypadku delikatnych zdjęć, bardzo czułych na dużą wilgotność i wysoką temperaturę? W dodatku podczas moich wyjazdów Myanmar nigdy nie był krajem, który mogłem odwiedzić jako pierwszy, a samo Ngapali musiało być raczej w końcu pobytu. No i tak byłem tam jeszcze dwa razy i swoimi planami podzieliłem się z paroma wcześniej poznanymi mieszkańcami. Oni zapewniali mnie, że będzie to co najmniej „wioskowe wydarzenie miesiąca” i że nie mam się martwić o jakiekolwiek negatywne przyjęcie.
Upłynęło jeszcze parę lat. Przyszedł rok 2008. W jego połowie wiedziałem już, że ponownie będę w Birmie, oraz że będę miał czas, by zajechać na tydzień do Ngapali. W sklepie z materiałami biurowymi kupiłem tuby do przechowywania projektów wykonane z grubego i mocnego kartonu. Do tego kilkanaście paczek silikonowego żelu, który miał kontrolować wilgotność wewnątrz tub. Wybrałem zdjęcia, które chciałem zabrać i oddałem pliki do wydruku. Tą część przygotowań zakończyłem na niemal miesiąc przed wyjazdem…dla mnie to prawdziwy rekord, gdyż zwykle zostawiam wszystko na ostatnią chwilę.

Był listopad. W Adelaide zaczynało się lato, a ja wylatywałem do Hongkongu, skąd po paru dniach promem do Macau. Tam spędziłem noc i przeleciałem dalej do Bangkoku, gdzie spotykałem się ze znajomą. W mieście Aniołów spędziliśmy 2 dni i przelecieliśmy do Rangunu w Birmie. Tam zdecydowaliśmy sie na całą trasę wynająć samochód i po 3 dniach w Rangunie wyruszyliśmy do Jeziora Inle, później do Mt Popa, Bagan i w końcu po nocy spędzonej w Pyain wyjechaliśmy do Ngapali. Ten ostatni odcinek jest dosyć szczególny nawet, jak na warunki birmańskie. Licząca 250km trasę przejechaliśmy w blisko 18 godzin, co dało nam średnią prędkość przejazdu w granicach 14k/h. To piękna trasa wiodąca poprzez góry pokryte dziewiczą dżunglą. Pewnie nie wiedzieliście, że północna Birma należy do najbardziej zalesionych terenów świata.
Wreszcie już nocą dojeżdżamy do Ngapali. Okazuje się, że w miejscu, w którym zawsze się zatrzymywałem jest wolny pokój, a do tego mój ulubiony – wychodzący na plażę ( wtedy jeszcze nie dało się zarezerwować w Birmie pokoju poprzez internet, z wyjątkiem kilku największych hoteli w Rangunie, Mandalay, Bagan i Inle Lake) – „zakotwiczamy” więc w Royal Motel. Dlaczego w nazwie jest słowo motel sugerujący, że przybywają tu zwykle turyści zmotoryzowani? O tym nie mam pojęcia i w zasadzie nikt z obsługi również, z managerem włącznie. Następnego dnia od rana zajęci jesteśmy poszukiwaniem miejsca na wystawę. Ktoś zaproponował miejscową gospodę i zaręczył, że właściciel z całą pewnością się zgodzi. No i faktycznie zgodził się, a nawet chętnie zajął się następnym problemem – poszukiwaniem i skompletowaniem materiału do konstrukcji tablic, na których chciałem wywiesić zdjęcia.

Konstrukcja tablic, oraz ich zamocowanie zakończyliśmy około południa następnego dnia. Tak więc mogliśmy ogłosić „termin „wernisażu na późne popołudnie tego samego dnia. Nasz „karczmarz” nagrał na magnetofonie kasetowym wiadomość o wystawie, po czym jeden z jego pracowników bierze rikszę z zamontowaną na niej tubą i jeździ tym krzykliwym urządzeniem po całej wiosce i plaży zapowiadając to „wielkie wydarzenie”.
Fotografie z moich czterech poprzednich pobytów obejmowały lata 1998 do 2007. Wiele widocznych na nich osób już w wiosce nie mieszkało. Byli też tacy, którzy już niestety nie żyli. Jednak większość ciągle tu mieszkała i chyba wszyscy przybyli, by móc zobaczyć zarówno siebie sprzed paru lat, jak i swoich znajomych, czy też by powspominać tych, których już nie było.

Na wernisaż ( wiem, wiem, to szumne słowo, no ale wiecie…wystawa, więc odpowiedni słownik obowiązuje) zamówiłem u karczmarza 200 litrową beczkę piwa. On przekonywał mnie do 100 litrowej, bo 200 litrów nie da się w tej wiosce wypić, lecz ja byłem uparty. No i znowu – wernisaż, a tu piwo…a feee! Zrozumie mnie jednak każdy, kto chociaż raz spróbował birmańskiego wina :D. Już po 3 godzinach od rozpoczęcia okazało się, że beczka zaświeciła pustkami …no i jak tu wierzyć karczmarzom? 🙂

W każdym razie mogę pochwalić się tym, że wystawę odwiedziły prawdziwe tłumy. Publiczność zarówno lokalna, jak i również z szerokiego świata, bo o wystawie dowiedzieli się turyści przebywający w ośrodkach wypoczynkowych przy pobliskich plażach.

Kilkoro mieszkańców było bardzo wdzięcznych za to, że raz pierwszy ktoś z zagranicy potraktował ich nie jak potrzebujących wsparcia biedaków, ale jak ludzi potrzebujących czegoś więcej, niż tylko strawy i dachu nad głową. Wystawa była ponoć największą niereligijną imprezą zorganizowaną kiedykolwiek w Ngapali. Była też pierwszą wystawą fotograficzną nie tylko w tej rybackiej wiosce ( no i położonym obok kurorcie), ale najprawdopodobniej pierwszą wystawą fotograficzną w birmańskim stanie Rakhine.

Zdjęcia oglądać można było przez 3 dni. Po tym czasie stały się własnością tych, których przedstawiały, lub ich rodzin. To było ogłoszone w momencie otwarcia wystawy i zainteresowani szybko zrobili sobie listę, na której rezerwowali sobie zdjęcia. Dla większości z nich były to pierwsze w życiu zdjęcia które ich przedstawiały, a nie były fotografiami niezbędnymi do wyrobienia dokumentów. Za pomoc w zorganizowaniu tego wydarzenia dziękuję mojej ówczesnej towarzyszce W. Romanowskiej, która włożyła wiele wysiłku, by wydarzenie doszło do skutku i stało się wioskowym „hitem”.





























Rewelacyjna inicjatywa! I to, że zdjęcia zostały podarowane modelom ☺️ widać, że było to dość absorbujące i radujące lokalną społeczność wydarzenie. I czemu się dziwić… Sama byłabym przeszczęśliwa dostając tak piękny portret na własność. Brawo, brawo!!! 👏👏👏
Bardzo dziękuję.Podarowanie zdjęć było dla mnie czymś oczywistym, chociażby ze względu na to, że już z zawiezieniem miałem trudności, a co dopiero jeszcze z drogą powrotną? Z pewnością do niczego by się juz nadawały. Poza tym należała im się jakaś nagroda 🙂
wzruszające i piękna inicjatywa. Ci ludzie musieli naprawdę się poczuć szczęśliwi i zazdroszczę widoku ich twarzy. Świetny też pomysł z rozdawaniem zdjęć – brawo!
Bardzo dziękuję. Ja również dzięki nim poczułem się świetnie 🙂
Jakże ciekawy pomysł a o takim marketingu jak reklama z rikszy chyba może pomarzyć niejeden celebryta! Jesteście sławni! Wspaniałe zdjęcia i szczęście tych ludzi, bezcenne 🙂
Ogromne dzięki 🙂 Tam po prostu możliwe było reklamowanie wystawy tylko poprzez baner przy gospodzie i z megafonu na rikszy…tak więc odbyło się to zupełnie naturalnie.
Świetny pomysł, w cudowny sposób zrealizowany. A co więcej ta radość ludzi, niemniej szkoda że ta jedna żona i matka ciągle się smuta.
Zdjęcia genialne. A ten traktor-bus-… nie wiem jak to nazwać, ale pojazd co jeździ – bardzo interesującą ma konstrukcję.
Dzięki. Nie wiem dlaczego ta dziewczyna taka smutna ciagle chodzi. Pewnie jakiś powód ma 🙂
Pewnie tak. Jest taka piękna. Smutek nie pasuje do jej twarzy. Serdeczności.
Mnie wydawała się najładniejsza w wiosce…chociaż tam wiele atrakcyjnych kobiet było :)))
Brawo, brawo. Niesamowite wydarzenie w tak odległym zakątku ziemi gdzie zwykła dla nas fotografia dla tamtejszych mieszkańców staje się czymś niesamowitym, nieosiągalnym. Po obejrzeniu całej instalacji jeszcze wymarzony prezent a szczególnie dla tych, którzy mogą spojrzeć i wspomnieć osoby nie będące już z nimi. Inicjatywa godna naśladowania wszędzie i dla wszystkich. Świat jest piękny bo piękne są postaci występujące chociażby w tym cudownym programie „Mieszkańcy Wioski Ngapali” Gratuluję wyśmienitego przedsięwzięcia.
Bardzo dziękuje Snickers. Cieszę się, ze spodobał Ci się pomysł. Ja miałem nadzieję, że to będzie świetna zabawa, jednak rzeczywistość bardzo przerosła moje nadzieje 🙂
Marku – chapeau bas! Genialny pomysł i realizacja. Dla nas oglądanie zdjęć to codzienność, jesteśmy otoczeni cyfrowymi obrazami od małego, dla ludzi w tej wiosce to wydarzenie życia. I jeszcze możliwość zachowania tych zdjęć przez osoby na nich utrwalone. Tego im zazdroszczę – być modelem na Twoich zdjęciach 🙂
Bardzo dziękuję Olu. Byłem tam tyle razy, że i im ode mnie też się coś należało 🙂
Wielkie brawa dla Ciebie !!! 🙂 Doskonały pomysł z tą wystawą. Jak widać, było bardzo duże zainteresowanie tą inicjatywą. Życzę kolejnych, tak kreatywnych pomysłów. 🙂
Zainteresowanie znacznie wyprzedziła moje oczekiwania jeśli chodzi o frekwencję. Do tego jeszcze mogę powiedzieć, że miałem widownię z ponad 15 krajów świata :))) Bardzo dziękuję 🙂
Brawo Ty! Inicjatywa mówi sama za siebie! Ma pierwiastek ludzki, a o to przecież najbardziej chodzi w tym swiecie. Po twarzach mieszkańców widać, że było to dla nich wydarzenie życia. Ludzie czują, kiedy są zauważeni i niezaleznie od miejsca w którym żyją, reagują podobnie. Ten osobliwy pojazd to sztuka sama w sobie i do tego jeszcze użytkowa! Bardzo interesująca retrospekcja.
Pozdrawiam!
Bardzo dziękuję. Z pewnością w tamtym czasie było to jedno z ciekawszych dla mieszkańców wydarzeń sezonu. Ktoś mi już mówił, ze mój pomysł został skopiowany i ktos jeszcze parę lat po mnie również zrobił podobną wystawę. Jeśli będzie jeszcze więcej kopiujących, to może uczynimy z wioski biramańską stolicę fotografii 🙂
Wow! Genialny pomysł! Brawa za inicjatywę i chęć zrobienia czegoś dla lokalnej społeczności. Bo dla nich udział w wystawie i obejrzenie Twoich zdjęć też było świetnym doświadczeniem. W szczególności, jeśli część z nich mogła odnaleźć siebie lub swoich znajomych/rodzinę na fotografiach sprzed lat.
Bardzo dziękuję Olu. Jest mi ogromnie miło, że spodobał Ci się ten pomysł 🙂
Dla mnie rewelacyjny pomysł, jeśli nie jest wbrew niczyjej woli czy kulturze. A widać, że zachwyt i radość jest. Piękne, prawdziwe fotografie.
Wiesz – tego nie da się do końca powiedzieć, czy ktoś nie był przeciwny. W każdym jednak razie nikt sprzeciwu głośno nie wyraził 🙂
Gratulacje ! Ludzie dla ludzi – jakże ogromny worek inspiracji! 🙂
Bardzo dziękuję 🙂
Jestem pod ogromnym wrażeniem, masz wielkie serce Marku. Zadać sobie tyle trudu, żeby sprawić przyjemność innym to coś niesamowitego. Wystawa wygląda pięknie i profesjonalnie, ależ oczywiście, że to wernisaż! Prawdziwą przyjemnością jest oglądanie zachwyconych ludzi, bardzo podoba mi się mały berbeć, który nie załapał się na wystawę. Gratuluję pomysły, piękna idea. Jestem pewna, że wszyscy bawili się doskonale.
W sumie to i sam sobie sprawiłem przyjemność…stałem się maleńką częścią historii tej wioski 🙂 Faktycznie zabawa trwała do późnej nocy, a i nie gorzej było następnego dnia 🙂
Boziu, wzruszyłam 😭 To takie niesamowite. Niby nic wielkiego dla nas, a dla nich wydarzenie roku. Zupelnie inne spojrzenie na nich, jako ludzi. Zachwycona jestem tym przedsięwzięciem, i dziękuję za wasze ❤
Chyba łatwo się wzruszasz i pewnie płaczesz na filmach 🙂 no w sumie z tymi filmami , to ja też :))) Bardzo dziękuję 🙂
Czegoś tak fantastycznego brakuje dosłownie wszędzie. Podarować komuś odrobinę radości, sentymentu, refleksji i mnóstwo uśmiechu. A na koniec jeszcze oddać na pamiątkę. Cudowne!
Bardzo dziękuję! Jest mi nadzwyczaj miło, że podoba Ci się ta inicjatywa 🙂 Rozdanie zdjęć na końcu wystawy było jak najbardziej naturalnym, następnym „krokiem” :)))
Niesamowity pomysł. Dałeś tym ludziom dużo radości i szacunek. To piękne.
bardzo dziękuję za docenienie 🙂
Marek, można powiedzieć, że stałeś się super bohaterem! 😀 Mojej uwadze jednak nie umknął jeden bardzo ważny aspekt… Piszesz, że nie było się co bać, że ktoś wyśmieje Twoją inicjatywę, ba, nawet mogłeś liczyć na pomoc. To pięknie pokazuje jak różni się mentalność mieszkańców takich wiosek od tych, których pochłonęło wielkomiejskie życie w dobrobycie… U nas to najpierw musisz się przebić przez papierologię, przekonać ludzi kręcących nosem, że to przecież się nie uda, a potem walczyć, bo jak kogoś poprosisz o pomoc, to w wielu przypadkach padnie pytanie „a co ja będę z tego miał?”. I potem się dziwimy, że… Czytaj więcej »
Bardzo dziękuję Aniu. No cóż… z polskimi realiami bardzo długo nie mam już do czynienia. To, co piszesz brzmi więc nieco egzotycznie :)))
Jestem pod ogromnym wrażeniem. Wielki szacunek za tak wspaniałą akcję. To cudowne zwieńczenie wielu Waszych podróży do tego fascynującego miejsca. Wydaje się wyjątkowo ważne, bo zaspokaja coś więcej niż tylko materialne potrzeby mieszkańców ale ich potrzeby duchowe., o których sami nawet być może nie mieli pojęcia zanim Waszej wystawy nie zobaczyli na własne oczy. Cudowna inicjatywa – zazdroszczę pomysłu!
Pomysł pojawił się zupełnie spontanicznie…to miejsce od samego początku dostarczało wiele okazji do zdjęć z których byłem nadzwyczaj zadowolony 🙂 Naturalną więc tego konsekwencją było zorganizowanie tej wystawy 🙂
Bardzo dziękuję 🙂
Piękne zdjęcia i równie piękna historia. Wspaniały pomysł z wystawą. Nie dziwię się, że było to wielki wyrażenie w wiosce. A gdzie by nie było? Ale dla tamtych ludzi to naprawdę musiało być niesamowite przeżycie. Ta historia pokazuje także, że jak się czegoś mocno chce i wierzy w to, to ewentualne przeszkody są tylko etapami realizacji planu. Wielkie brawa i szacunek dla Pana!
Bardzo dziękuję Izabelo. Ta wystawa była jeszcze większą przyjemnością dla mnie, niż dla mieszkańców :)))
fantastyczne! niby pełna egzotyka, a wszystko jest takie normalne i oczywiste 🙂
Dzięki za komentarz!
Kocham Birme!
Kocham Birme calym sercem!
Dzięki za komentarz!
Jestem pod ogromnym wrażeniem Waszej niezłomności i dążenia do wyznaczonego celu. Sam pomysł i wykonanie – genialne! Bardzo chciałabym zobaczyć z bliska zdjęcie tej „żony” :))
Czy nie było problemów z robieniem zdjęć mieszkańcom? Pytaliście ich o zgodę czy raczej byli chętni do pozowania? Nieraz zetknęłam się z sytuacją, że ktoś negatywnie na mnie patrzył i dawał do zrozumienia, że nie życzy sobie zdjęć.
Są osoby,które nie życzą sobie zdjęć i tak jest wszędzie.Trzeba to uszanować.
Wystarczy zapytać i się chętnie godzą, często proszą o zrobienie zdjęcia.
To wszystko zależy od wielu czynników, z ludźmi trzeba nawiązać kontakt i zdobyć ich zaufanie.
Pozdrowienia!
Piękna dawka kultury:)
Dzięki za komentarz!
Jak zawsze – cudowne zdjęcia! Nie wiem, jak Wy to robicie, że tak oddajecie emocje ludzi! 🙂
Dzięki za miłe słowa!
Pozdrowienia-)
Marku Piotr już napisał o swoich wrażeniach , ale i ja mam potrzebę. Widziałam tego posta i czytałam w telefonie na wyjeździe. Czekałam na niego. Marku – chapeau bas – jestem pod wielkim wrażeniem. Jednak ja już trochę wiem, jakim potrafisz być wspaniałym człowiekiem. Mam nadzieję, że kiedyś uda mi się poznać Cię osobiście. Dziękuję za mnóstwo pozytywnych emocji, wrażeń. To inicjatywa godna naśladowania. Pozdrawiam serdecznie 🙂
Wielkie dzięki Małgosiu :)…tylko proszę…człowiek tu buduje sobie przez lata reputację typa spod ciemnej gwiazdy, a Ty w paru zdaniach ją rujnujesz. Tak nie można!!! :))) Poznać osobiście…z przyjemnością. Myślę że Irenka również ma podobną opinię 🙂 Pozdrawiam 🙂
No widzisz Marku za słabo się starasz z tą reputacją 😀 Poważnie rzecz biorąc – niewielu ludzi dziś takich się spotyka. Wiem też co nieco od naszych Przyjaciół, którzy do dziś Cię wspominają. Uściski dla Was Obojga.
Oczywiście…zawsze mogę postarać się bardziej :)))
Wspaniały pomysł i jakie piękne ujęcia 🙂
Ogromne dzięki Magdo 🙂
Świetna inicjatywa. Nie wpadło mi do głowy, żeby wyjść z taką ideą, kiedy mieszkaliśmy w Arabii Saudyjskiej, ale z pewnością skopiuję Twój pomysł, kiedy tam wrócimy 🙂
To bardzo dobry pomysł sprawić innym bezinteresowną przyjemność.
Pozdrowienia!
Piękne <3
Dzięki!
Wzruszyłam się!Piękna inicjatywa, godna naśladowania! Zrealizowana w cudowny sposób. To niesamowite, że gdzieś tam daleko fotografia wywołuje tyle emocji. Dla nas to codzienność, dla nich to zupełnie nowe doświadczenie
Dzięki serdeczne!
Coś niesamowitego! Przygotowania rzeczywiście sporo czasu Ci zajęły, a i logistyka całego przedsięwzięcia imponująca! Trasa przed dżunglę musiała być świetnym przeżyciem, w takim tempie i posród takich lasów. Ale…te uśmiechy, zachwyty, emocje. Wszystko widać na twarzach mieszkańców wioski, sprawiłeś im olbrzymią radość i to widać! Wróciły do nich lata młodości, troszkę zadumy nad tym, co już minęło, ale dla nich to musiało być ogromne przeżycie! Tym bardziej, że Twoje zdjęcia nie mają sobie równych. Dziękuję Wam za ten wpis (którego jakimś cudem jeszcze nie widziałam!?), piękna opowieść z uśmiechem i dorobiną melancholii w tle. Gratulacje tej wyjątkowej wystawy pośród wyjątkowych… Czytaj więcej »
Dzięki!
Taka wystawa gdzieś na końcu świata może przynieść ludziom sporo wrażeń.
Miło sprawiać komuś innemu radość.
Pozdrowienia!
Piękna inicjatywa i wzruszająca historia. A zachwyt na twarzach tych ludzi – bezcenny! To musiało być dla nich niesamowite przeżycie 🙂
Dla mieszkańców wioski było to wielkie wydarzenie.
Każdy przeżywał to swój sposób.
Dzięki!
Wspaniała inicjatywa! Na pewno dla mieszkańców tego miejsca było to szczególne wydarzenie i ciekawe przeżycie. A same zdjęcia – piękne!
Dzięki za komentarz!
Mieszkańcy tej wioski byli szczęśliwi,że ktos wrócił do nich ze zdjęciami i zorganizował wystawę.
Pozdrowienia-)
Niesamowita inicjatywa i aż się wzruszyłam czytając. Twarze tych zafascynowanych ludzi na zdjęciach mówią same za siebie. Aż żałuję, że nie byłam częścią tego przedsięwzięcia
Dzięki!
Pozdrowienia-)
Wspaniałe zdjęcia! Widać, że dałeś tym ludziom mnóstwo radości. Wernisaż jedyny w swoim rodzaju!
Dziękuję i pozdrawiam!
Świetny pomysł pod każdym względem. Pierwszy raz o takiej wystawie przeczytałam. Pozdrawiam 🙂
Wow! super inicjatywa i pomysł 🙂 piękne zdjęcia
Dziękujemy bardzo i pozdrawiamy!
Bardzo ciekawy blog. Macie piękną pasję i pięknie to tu przedstawiacie. Zdjęcia niesamowite. Jestem pod wrażeniem.
Dziękujemy za miłe słowa!-)
Wspaniały wpis, wspaniała wystawa! świetny blog!
Będę zaglądać.
Świetny pomysł! Podziwiam także determinację – nie każdemu by się chciało wieźć zdjęcia na drug koniec świata!
To fakt, ale są ludzie,którym się chce i którzy nie są obojętni wobec innych.
Dzięki tej wystawie radość miała cała wioska.
Pozdrowienia!
Świetna inicjatywa, godna naśladowania! Tak nie wiele potrzeba, aby podarować drugiemu człowiekowi coś od siebie. Dla tych ludzi widać, że było to wydarzenie, które z pewnością będą długo wspominać!
Oczywiście, najważniejsza była radość mieszkańców wsi.
Dzięki!
Genialny pomysł! 💜 Kurde, to musiało być mega wzruszające dla Pana! To coś pięknego tak obserwować ludzi, którzy zostali niejako docenieni. Bardzo żałuję, że nie mogłam tego zobaczyć na własne oczy. To jest niesamowite! Skończyłam zarządzanie kulturą i prawdę mówiąc kocham taką tematykę, studia były moją pasją i jakoś tu się odnajduję bardzo. A ten wpis… Gdzieś mi cholerka umknął. Wysyłam go w takim razie w świat, bo tak jak Pan napisał, to cudowny eksperyment i te miny ludzi na zdjęciach 😍 Matko, noe wiem czemu, ale aż się wzruszyłam. Dziekuję Panu za ten wpis. 💜🙆
Bardzo dziękujemy…ale jeszcze raz napiszesz „pan” to zastanowię się nad na przykład obdarciem ze skóry…oczywiście żywcem 🙂 Tak na poważnie do podróżników to jednak zawsze na „ty” lub po imieniu…jesteśmy Irenka i Marek 🙂 Ogromnie mi miło, że doceniasz moje pomysły. Bardzo lubię to, co niestandardowe, jakkolwiek nie zawsze mi na to starcza pomysłów. Twój post sprawił, że poczułem się niezwykle doceniony. Dziękuję 🙂
ładne fotografie.
Dla tych ludzi musiało to być wyjątkowe wydarzenie. Stali się bohaterami zdjęć, które trafiły na wystawę. I tak sobie pomyślałam, że dla nich było to pewnie jedno z najbardziej wzruszających przeżyć jakie dane im było zasmakować.
Oczywiście, że było to jedno z najbardziej wzruszających przeżyć dla tych ludzi.
Dziękujemy i pozdrawiamy 🙂
Fantastyczna wystawa, myślę ze niejeden fotograf może takiej wystawy pozazdrościć.
Dziękujemy i pozdrawiamy 🙂