Turcja – Dogubayazit

Azja
21 lipca 2019
By Hooltaye

Dogubayazit to małe miasteczko we wschodniej Turcji. Jak się tam znaleźliśmy ?
Przeczytajcie-)

Szalona podróż

Trzeba zrobić coś szalonego, a ja zrobiłam. Zwolniłam się z pracy i po wielu życiowych zawirowaniach poleciałam do Australii. W Polsce był styczeń i sroga zima. Wylądowałam w środku australijskiego lata i nie przypuszczałam, że właśnie zacznie się największa przygoda mojego życia. Nie przypuszczałam, że ta podróż przeciągnie się aż do końca czerwca, nie wiedziałam, że w tym czasie przejadę około 85 tys kilometrów, z czego tylko dwadzieścia parę tysięcy samolotem. W tym czasie odwiedzę 15 krajów na 3 kontynentach.

Przez dwa miesiące zwiedzaliśmy Australię, ale mimo ponad dwudziestu tysięcy kilometrów, jakie pokonałam, był to tylko mały południowo-wschodni skrawek Australii od Adelaide po Gold Coast. To co zobaczyłam i czego doznałam w tym kraju zostanie we mnie na zawsze.
No i zupełnie nie przypuszczałam, że będę w Australii jeszcze kilka razy.

Na początku marca polecieliśmy na Bali. Na Bali spędziliśmy Nyepi, czyli tamtejszy Nowy Rok, po raz pierwszy w naszej podróży przenosząc się w czasie do roku 1936 ( według kalendarza balijskiego). Kolejny etap naszej podróży to wyspa Lombok, a następnie rejs na Komodo, Rinca, Flores orazy lot na Jawę.

Miesiąc w Indonezji był wspaniały, chociaż w okolicach Mt Bromo temperatura drastycznie spadła i było zimno. Dodatkowo wpadliśmy na szatański pomysł. Wjechaliśmy skuterkiem na wulkan Merapi, tak wysoko, jak tylko było to możliwe i prawie zamarzliśmy. Byliśmy przeziębieni. W Yogyakarta udało mi się kupić antybiotyk bez recepty. W samolocie do Jakarty Marek czuł się już bardzo źle. Ledwo dotarłam z nim do hotelu.
Ja dałam radę, ale padł Marek, to znaczy dostał tak wysokiej gorączki, że się autentycznie przestraszyłam. Jeszcze bardziej hotelowa pielęgniarka i musiałam się zająć nim sama.
Dzięki mojej troskliwej opiece i zimnym okładom poczuł się lepiej, mogliśmy lecieć dalej.

Kilka dni zwiedzaliśmy czysty, piękny, prawie sterylny Singapur, a potem polecieliśmy do Kuala Lumpur, gdzie również spędziliśmy kilka dni, zwiedzając miasto. Nastepnym naszym celem jest Tajlandia.
Tu jest według kalendarza buddyjskiego rok 2555.
Byliśmy w tym niesamowitym kraju prawie miesiąc i zrobiliśmy 10 tys km wypożyczonym samochodem. Postanowiliśmy kiedyś wrócić razem do Tajlandii i udało się po kilku latach. Tymczasem oddajemy samochód w Bangkoku i pociągiem jedziemy do Laosu.

W Vientiane wypożyczamy motocykl ( Honda Transalp 400 ) i dalej przez Vang Vieng udajemy się do Luang Prabang, które okazuje się najpiękniejszym miasteczkiem południowo-wschodniej Azji. Laos robi na nas bardzo pozytywne wrażenie.
Nieco ponad 2500 tys km przejechanych po Laosie na motocyklu pozwoliło mi na wstępne zapoznanie się z tym krajem. Na naszej dotychczasowej trasie to w Laosie spotkaliśmy najbardziej przyjaznych ludzi i najlepsze piwo w południowo-wschodniej Azji:-)

Wracamy do Bangkoku i zastanawiamy się, gdzie dalej jechać. Chcemy jechać przez Chiny i dalej Kazachstan, Tadżykistan, Turkmenistan, Uzbekistan i Rosję. Ten plan powstał dopiero gdzieś w okolicach Indonezji, więc oczywiście nie mamy żadnych wiz. Bangkok wydaje się najlepszym miejscem do ich załatwienia. Niestety tu okazuje się, że plan za nic w świecie nie wypali…no chyba że załatwiałby to ktoś o stalowych nerwach. Marek jednak chorobliwie nienawidzi jakichkolwiek urzędów. Musimy więc szukać wyjścia awaryjnego. Patrzymy na loty Air Asia…i jest !
Są tanie bilety z Kuala Lumpur do Iranu. Postanawiamy więc zaaplikować o irańską wizę. Aplikacje załatwiamy poprzez pośrednika – dlatego możemy to załatwić internetem. Tak właściwie, to Marek postanawia, bo ja zaczynam czuć się bardzo źle.

Lecimy do Kuala Lumpur. Tym razem padam z powodu przeziębienia, prawie umieram. Leżę w łóżku, Marek zwiedza miasto. Przy okazji pędzi do ambasady i odbiera wizy…wiecie gdzie???

Do Iranu!

Jestem przerażona i chyba w gorączce mam omamy. Niestety, to prawda, jadę do jakiegoś nieznanego kraju. Praktycznie nic o nim nie wiedziałam i nie mieliśmy go wcześniej w planach. Biegamy po sklepach w poszukiwaniu stosownej tuniki i czarnej chusty na włosy. Musiałam nałożyć ją w samolocie, nie byłam jeszcze zdrowa i wyglądałam jak koszmar.
Lot do Teheranu był naszym ostatnim, potem już wracaliśmy drogą lądową do Polski.
Iran okazał się wspaniałym krajem. 6500 km przejechanych autobusami i taksówkami pozwoliło na dotarcie do niewielu miejsc. W Iranie był rok 1391. Obiecaliśmy sobie, że tu wrócimy i udało się po trzech latach.

Tymczasem do granicy irańsko-tureckiej jedziemy taksówką. Ja marzę o tym, aby wreszcie ściągnąć to upiorne nakrycie głowy i ubrać się, jak kobieta. Granicę przekraczamy z pewnymi perturbacjami, bo trzeba kupić wizę turecką, a tu respektuje się tylko euro i dolary amerykańskie. My natomiast mamy tylko dolary australijskie i franki szwajcarskie, jednak tych walut nikt nie chce. Urzędnicy są bardzo niemili i nieuprzejmi. Przychodzą nam do głowy różne czarne myśli, łącznie z tą, że będziemy na tej granicy koczować. Po ponad dwóch godzinach tłumaczeń i rozmów z różnej maści urzędnikami, spotykamy wśród nich przytomnego i uprzejmego, który pokazuje nam, że na granicy jest ATM! Nie możemy się nadziwić, że nikt nam go nie pokazał od razu.

Z ulgą witamy rok 2012!

To jeszcze Iran. Widok na Ararat i mały Ararat.

Granica irańsko-turecka

Minaret przy hotelowym oknie i widok na Ararat

Turcja i wyjący minaret

Jakiś życzliwy tubylec podwozi nas do najbliższego miasteczka. Zbliża się wieczór i musimy znaleźć nocleg. Cały czas towarzyszy nam piękny widok na Ararat. Przyjeżdżamy do Dogubayazit, znajdujemy hotel i wreszcie możemy napić się piwa, z czego skwapliwie korzystamy.

Po miesiącu prawie 40-stopniowych upałów jest zimno i od dłuższego czasu po raz pierwszy pada deszcz. Zmęczeni zasypiamy, nagle z tego błogostanu wyrywa nas ogłuszający hałas. Obok hotelu stał niewielki meczet, a minaret znajdował się kilka metrów na wprost naszego okna. Mieszkaliśmy na piątym piętrze, minaret prawie nam właził do pokoju. Z głośników rozległa się modlitwa muezina. Było około czwartej w nocy, ale ryk był straszny. Oni się modlą pięć razy dziennie, więc raczej sobie nie pospaliśmy. Rano postanowiłam kupić zapas jajek i zbombardować minaret.

Dogubayazit to małe, biedne i smętne miasteczko. Do granicy irańskiej jest tylko 35 km. Na ulicach widzieliśmy sporo opancerzonych wozów policyjnych i wojskowych, przeznaczonych do walk ulicznych. Mieszkają tu Kurdowie, skonfliktowani z rządem. W czasie naszego pobytu było spokojnie i czuliśmy się bezpiecznie. Jedynym naszym wrogiem był wyjący minaret.

Na uliczce w Dogubayazit

Na uliczce w Dogubayazit

Dogubayazit leży około 15 km na południowy-zachód od góry Ararat (25 km od szczytu) .
Z samego miasta rozpościera się przepiękny widok na Ararat, z naszego hotelowego okna też mogliśmy go podziwiać, chociaż często schowany był w gęstych chmurach. Góra ma 5137 m n.p.m. Podobno tam po potopie miała zatrzymać się biblijna Arka Noego.
Dogubayazit jest bazą wypadową na Ararat.

Ararat widoczny z okna hotelu

Pałac Ishaka Paszy

Po południu chcemy zobaczyć najcenniejszy zabytek, który znajduje się na obrzeżach Dogubayazit. Jest to Pałac Ishaka Paszy. Ta budowla znajduje się na płaskowyżu powyżej miasta, na wysokości 2000 metrów n.p.m. Jeżdżą tam małe mikrobusy, ale rozkładu jazdy nie ma, a kierowca czeka, aż nazbiera się komplet pasażerów.

Pałac robi ogromne wrażenie, a widoki z płaskowyżu na otaczające go strome, górskie klify są nie do zapomnienia. Pałac budowano prawie 100 lat, rozpoczął ją bej, czyli turecki wódz prowincji Beyazid, Colak Adbi w 1685 roku, a zakończył jego wnuk Ishak Pasza w 1784 roku.

Pałac Ishaka Paszy

W tym pomieszczeniu był harem

Powyżej zdjęcia pałacowych zdobień

Pałac Ishaka Paszy to jeden z najpiękniejszych pałaców w Turcji.
Architektonicznie łączy w sobie style seldżucki, osmański, gruziński, perski i ormiański.
Obiekt jest udostępniony do zwiedzania, chociaż trwa tam nieustanny remont.
Można w nim podziwiać misterne i wspaniałe kamienne zdobienia.
Kiedy oglądaliśmy pałacowe wnętrza, zaczęła się ogromna ulewa. Wraz z innymi turystami szukaliśmy schronienia w zadaszonych pomieszczeniach. Do tego piekielnie się ochłodziło, co było dla nas szokiem po upalnym Iranie.

Widok z pałacu. Nadchodzi potężna ulewa.

Deszcz zalewa pałacowe dziedzińce

Widok z okien pałacu

Widok z okien pałacu

Widok z okien pałacu

Widok z pałacu na meczet i wzgórze powyżej

Kiedy minął deszcz, mogliśmy podziwiac tęczę, a potem przeszliśmy od parkingu przed pałacem około 300 metrów w górę. Są tu dwa meczety oraz wzgórze z ruinami starej twierdzy. Ja zostałam na dole, a Marek zaczął się wspinać na to wzgórze. Rozciąga się z niego niesamowita panorama na pałac i dolinę.
Zbliżał się wieczór, postanawiamy wracać do miasta, ktoś życzliwy zatrzymuje się i nas podwozi.
Do hotelu wróciliśmy kompletnie przemarznięci i przemoknięci.