Myanmar – Na ulicach Yangon cz.1 – Port w Yangon

Gdy po raz pierwszy leciałem do Birmy w maju 1998 roku wiedziałem, że po krótkim locie z Bangkoku do Yangon wyląduję w kraju zacofanym i innym od wszystkiego, co dotychczas widziałem. Nie spodziewałem się jednak tego, że ta podróż to tylko niewielkie przemieszczenie w przestrzeni, ale ogromny skok w czasie! Mówiło się wtedy, że Bangkok od Yangon oddziela jakieś 50-70 lat. Nie bardzo potrafiłem to sobie wyobrazić, ale po odprawie celnej i obowiązkowej wymianie waluty – w owym czasie jeszcze taka konieczność była, chociaż nie pamiętam w jakiej wysokości, pamiętam jednak, że na ulicy płacono niemal trzykrotnie więcej, 50-70- lat okazało się  mocno niedoszacowaną rzeczywistością. O ile centrum faktycznie mieściło się we wspomnianym przedziale, o tyle czym dalej od niego, tym bardziej  czas wyprzedzał przestrzeń, by niedaleko poza miastem osiągnąć wartość 400-500 lat. 


Dystans z lotniska do centrum miasta to kilkanaście kilometrów drogi, która swoją  nawierzchnią najbardziej przypominała popularną wówczas grę „minesweeper”, w której skutkiem każdego przypadkowego, czy nieprzemyślanego ruchu było „wylecenie w powietrze” 🙂 Nikt nie bawił się w omijanie dziur w nawierzchni…chodziło tylko o to, aby nie wpaść w te głębokie na pół metra i więcej 🙂

Droga zawalona ciężarówkami, których data produkcji niezwykle rzadko przekraczała wczesne lata pięćdziesiąte, a mediana wieku oscylowała wokół roku 1940. Prócz tego w tej bliższej lotniska część Pyay Rd ( tak się nazywa droga dojazdowa do miasta ) zablokowana była ciągniętymi przez bawoły wozami, które na szczęście nie mogły jednak wjechać dalej, niż dzielnica 9th Mile. Do tego jeszcze riksze przeładowane towarami tak bardzo, że raz po raz wywracają się, skutecznie przy tym utrudniając ruch. Dodajmy jeszcze do naszego „równania” masę ciągnionych, czy też pchanych przez ludzi wózków, przepełnionych podobnie jak i riksze. Chyba nikogo nie zaskoczy to, że dojazd do hotelu (około 18 km) zajął ponad 2 godziny?

Warunkiem przekroczenia granicy na lotnisku było ( oprócz rzecz jasna wizy ) posiadanie rezerwacji hotelu ( co dla mnie zawsze stanowiło trudność, gdyż jestem jednym z tych podróżników, którzy nigdy nie wiedzą gdzie pojadą dnia następnego). Poprzez Thai International zarezerwowałem sobie hotel bardzo ładnie wyglądający na zdjęciach reklamowych – Kandawgyi Palace. Już na miejscu okazało sie, że zdjęcia w żaden sposób nie oddawały sprawiedliwości temu wspaniałemu miejscu. Budynek z drewna tekowego nawiązywał do tradycyjnej architektury Indochin. Położony nad całkowicie otoczonym parkiem, śródmiejskim jeziorem był oazą spokoju i zieleni w 5 milionowej metropolii. Jakoś upiekło mi się wtedy to, że rezerwacje miałem tylko na 2 noce. W cudownym ( niestety nieistniejącym już, gdyż spalił się 2 lata temu) hotelu  zameldowałem się nieco po południu. Resztę tego dnia i wieczoru, aż do późnej nocy spędziłem w wymarzonej i wyśnionej od niemal mojego dzieciństwa Shwedogon Pagoda.

Następny dzień zacząłem od wczesnej wizyty w porcie.  Jest to  port morski, leżący około 50 km  w górę rzeki Yangon od jej ujścia do Morza Andamańskiego. Do portu wpływają statki pełnomorskie, lecz o ograniczonym mocno tonażu. To ograniczenie nie wynika z przepustowości samej drogi wodnej, ale z możliwości obsługi portowej – co za chwilę będziecie mogli obejrzeć na zamieszczonych niżej zdjęciach.

Oprócz statków morskich port obsługuje również, a może nawet przede wszystkim mniejsze i większe statki żeglugi śródlądowej. Yangon River łączy się z największą rzeką regionu – potężną Irawadi  ( tą samą o której tyle razy pisał Rudyard Kipling). Jest ona  żeglowna aż do miasta Myitkyina – ponad 1600km w górę nurtu.
Niewiele jest miejsc na świecie, w których gros przeładunków morskich i rzecznych obsługiwanych jest przez ludzkie grzbiety. Port w Yangon jest jednym z nich. Chciałem początkowo napisać, że „niestety jest jednym z nich”, ale po zastanowieniu myślę, że gdyby były tu dźwigi, to wielu z tych ludzi nie mogłoby wyżywić ani siebie, ani swoich rodzin. Owszem – na dłuższą metę byłby to postęp. Jednak oni żyją właśnie teraz, a nie w przyszłości. Nie dostaną żadnych odpraw, czy jakiejkolwiek innej pomocy od państwa – czy to finansowej, czy też pomocy w znalezieniu innej pracy.

Zapraszam Was do zapoznania się ze zwykłym dniem portu w Yangon. Ta relacja jest pierwszą częścią fotoreportażu ” Na ulicach Yangon”. Oczywiście – jak to zwykle w naszych relacjach zdjęcia pochodzą z różnych lat, a tym samym wielu wizyt w tym miejscu i stanowią kompilację tych podróży.

W porcie zaczyna się nowy dzień. Od świtu przypływają tu statki i łodzie z towarami i ludźmi – udającymi się do pracy i na zakupy. 

Bardzo wielu pracujących w porcie przepływa rzekę ze strony zachodniej na wschodnią ( to po tej stronie jest port). Dzielnice po stronie zachodniej są skupiskiem najbiedniejszej części mieszkańców miasta. Można się tam dostać jedynie łodzią, lub jadąc dookoła (niemal 100km) przez 3 mosty. Nigdy nie udało mi się odwiedzić zachodniego brzegu. Taka wizyta wymagała specjalnego zezwolenia, a tego mi wielokrotnie odmawiano.

 Powiedzieć, że łodzie są przeciążone do granic możliwości nie oddaje chyba stanu faktycznego. One są przeciążone poza te granice. 

                                                       Coraz więcej ludzi przypływa do portu.

To jedna z najnowocześniejszych ciężarówek obsługujących ładunki w porcie. Stan – niemal nówka… zrozumiecie to lepiej, gdy za parę miesięcy pokażemy więcej Birmy z regionów znacznie mniej zagospodarowanych , niż najbliższe otoczenie dawnej stolicy.

Zaczyna się rozładunek i załadunek statków i barek…na tym zdjęciu i na następnych urządzenia przeładunkowe portu w Yangon.

Zwróćcie uwagę na trzymany w ręce niebieski patyczek. To system rozliczeniowy dokerów. Jeden ładunek (mniej, lub bardziej standardowy) – jeden patyczek. 2 ładunki – 2 patyczki. Trzech patyczków nigdy nie widziałem przy jednym dokerze. Te patyczki dostają wraz z ładunkiem i na mecie wrzucają je do pudła ze swoim imieniem.

Jeszcze wcześnie, jeszcze nie doskwiera ani upał, ani zmęczenie.

                 Tutaj patyczek czerwony…nie mam pojęcia jaka była różnica pomiędzy ich znaczeniami.

                                                      Powoli zmęczenie staje się obezwładniające.

                                                  Jest pomiędzy 13, a 14 – to największy upał.

Dobra mina do złej gry.

 Większość mężczyzn ubiera się w longyi – to tradycyjna długa spódnica szyta jak zwykła rurka i zawiązywana w pasie. W Longyi ubierają się również kobiety.

…to niemal już koniec dnia, a nie widać było po nim najmniejszego śladu zmęczenia.

                                      Czasami ładunki potrafią przerosnąć kulisa.

                   Niektórzy z pracowników portowych nie mają domu, do którego mogliby wrócić.

Budynek dawnego kupca chińskiego.

Pod koniec dnia w porcie rozpoczyna się niewielki targ. Obsługuje główie pracowników i ludzi mieszkających na zachodnim brzegu. Ta kobieta właśnie przypłynęła na targ.

                                              Rikszarz pewnie kogoś właśnie do portu przywiózł.

                                                                                              Stoiska targowe.

Koniec dnia w Port Yangon.

Niebawem zapraszamy Was na kolejną część reportażu.