Australia – Deep Creek

Australia
10 sierpnia 2018
By Hooltaye

Deep Creek Conservation Park, to park narodowy, położony ok 100 km na południe od Adelaide. Park ten z niepojętych dla nas przyczyn jest praktycznie nieznany i nieodwiedzany przez zagranicznych turystów. Park oferuje przepiękne widoki na niemal zupełnie dzikie wybrzeże Półwyspu Fleurieu. W tym miejscu urywa się na lini brzegowej oceanu łańcuch górski, zaczynający się ok 1300 km na północ od Gammon Range.

Wybrzeże jest więc bardzo górzyste, czasami wyrastające ponad 400 m nad poziom morza, pokryte w dużej mierze naturalnym, eukaliptusowym lasem. To jedyne miejsce jakie widzieliśmy, gdzie naturalnie pojedyńczo występujące drzewa trawiaste tworzą prawdziwy skrawek lasu. W Deep Creek zobaczycie setki, a może nawet i tysiące kangurów. Wiosną młode kangury walczą o przywództwo w stadzie i wygląda to, jak walka bokserów. Łatwo też wypatrzeć kolczatkę. Z brzegu czasem zobaczycie stado delfinów, czasem fok, a zimą i wczesną wiosną wieloryby. To, co park ma najlepszego do zaoferowania, to wędrówki nie tak znowu licznymi tu ścieżkami.

Najbardziej znaną ścieżką, a również i najtrudniejszą jest Heysen Trail – ścieżka licząca sobie …ok 1300 km. Szlak wyznaczony został przez zakochanego w Australii malarza niemieckiego pochodzenia, ktory uwielbiał malowanie pejzaży tej części naszego globu.Szlak zaczyna się właśnie od Deep Creek i wiedzie wzdłuż wspomnianego przeze nas wcześniej łańcucha górskiego i kończy po przejściu Gammon Range w okolicach Pustyni Sturta.Szlak ten potrafi łatwo zwieść niedoświadczonych w podobnym terenie wedrowców. Czasem gdy patrzymy w dal, cel wedrówki wydaje się niemal na wyciągnięcie ręki. Czego jednak nie dojrzymy, to tego, że by do tego celu dojść trzeba będzie wiele razy schodzić do poziomu morza, a później wspinać się na wysokość 200-300m n.p.m. po bardzo stromych, skalistych stokach. Łatwo więc katastrofalnie wręcz niedoszacować potrzebnego czasu, jak i wysiłku, co niestety odczuliśmy również na własnej skórze.

Tak więc jeśli kiedykolwiek zechcecie się tutaj powłóczyć, przygotujcie się na typową, wysokogórską wędrówkę. Dodatkową trudnością jest to, że w zasadzie poza wyjątkowymi dniami niemal pewne jest, że nikogo na szlaku nie spotkacie. Również niełatwo tutaj o uzupełnienie wody pitnej. Wprawdzie zimą, czy wiosną płyną tu potoki, ale dojście do nich jest naprawdę niełatwe. Można oczywiście wybrać jeden z kilku łatwych szlaków, ale prawdziwą przyjemnością jest przejście chociaż części naprawdę trudnego szlaku Heysena. Najlepszą opcją jest przejście od początku szlaku do Pearson/Waitpinga Beach (50km), lub nawet dalej do Victor Harbour (70km). Oczywiście całe zaopatrzenie, i sprzęt biwakowy trzeba nieść na własnym grzbiecie. Po drodze nie ma żadnego punktu, w którym można się w cokolwiek zaopatrzyć, prócz wody (latem i jesienią nawet wody nie ma). Nawet jednak uzupełnienie wody wiązać się będzie z licznymi zadrapaniami i otarciami, gdyż przyjdzie nam się przedzierać przez gęste, kłujące zarośla.

Od wiosny do jesieni łatwo natrafić na szlaku na jadowitą żmiję ( brown snake), znajdującą się na liście 10 najbardziej jadowitych węży świata, trzeba więc śledzić na co się stąpa. Po drodze do przejścia będzie również Tunkalilla Beach, bez mała 10 km bardzo miękkiego i grząskiego piasku. Plaża, pomimo tego, że naprawdę cudowna jest niemal zawsze pusta ( nie licząc kangurów ). Niestety spowalnia tempo marszu do nawet 1 – 2 km/h. Jeśli jednak niestraszne Wam będą te trudności, to widoki po drodze i napotkane zwierzęta wynagrodzą cały wysiłek po tysiąckroć. Dodatkowo jeszcze pomiędzy wrześniem i październikiem w głębokich dolinach napotkacie białe dywany kwitnących kalii.