Iran – W drodze do Mashhad

Udajemy się w dalszą drogę na wschód. Mijamy niezbyt ciekawe wsie i miasta oraz zaczynamy poszukiwanie noclegu. Eyvanekey, Damavand i inne małe mieściny. Hotelu ani śladu. W końcu trafiamy do miejscowości Firuzkuh. Tu, przy głównej ulicy, stoi kilkupiętrowy hotel, którego właścicielem jest facet o imieniu NIMA.

     Faktycznie nic w nim nima – wody, światła, internetu, jest bardzo brudno i piekielnie gorąco. Ogrzewania nie da się wyłączyć. Po otwarciu okna o mało się nie udusiliśmy.W miasteczku śmierdziało tak, jak w większości irańskich miast. Obskurne miejsce, o jakim nam się nie śniło. Nie mamy jednak wyboru. Rano wywiązuje się awantura z właścicielem, który zażądał kwoty jak za 5 gwiazdkowy luksus. Miał przewagę, bo to jedyny hotel w tych okolicach. Dostał 2 miliony riali, czyli ok.50 euro, ale pobyt tam nie był wart nawet kilku. Hotel zapamiętamy na zawsze i ostrzegamy przed noclegiem u Nima! Tylko kiedy tam się znajdziecie,wyboru nima…
Ciąg dalszy naszej podróży pod zdjęciami…

Po niezapomnianych wrażeniach w hotelu u Nima wyruszamy dalej. Przez godzinę pogoda dopisywała . Gdy zjeżdżaliśmy w stronę Morza Kaspijskiego zaczęło padać. Lało do wieczora i był to jeden z niewielu brzydkich dni w czasie całej podróży. Tuż przy morzu, na płaskich terenach, rozciągały się pola ryżowe.

Mijaliśmy Amol, Babol, Sari i inne, ciekawie brzmiące miejscowości, aż dojechaliśmy do Gorgan. Wzdłuż drogi, którą jechaliśmy równolegle ciągnie się przepięknie położona linia kolejowa Teheran-Gorgan. Widoki są fantastyczne, wiele mostów, wiaduktów, wzniesień. Patrzyliśmy na rozkład jazdy, ale pociągi kursują tylko w nocy. Może latem jest inny rozkład. Warto by się tą trasą przejechać. Tu filmik z górskiego fragmentu trasy: https://www.youtube.com/watch?v=sEXEJnGmKKk

 
     Kolejne miejsce do którego trafiamy, to Gonbad-e-Kawus. Miasto nad rzeką Gorgan przy granicy z Turkmenistanem. Słynie ono z wieży wpisanej na listę UNESCO. Ten najbardziej imponujący zabytek w mieście ma 53 metry wysokości i został zbudowany w 1006 roku, jest pozostałością architektury dynastii Ziyraid.

      Wieża jest jedynym zachowanym dowodem dawnego centrum sztuki i nauki, zniszczonego przez Mongołów. Zbudowana z wypalanych cegieł, jest zwężającym się cylindrem o śr.17 m u podstawy, do 15.5 m i przykryta stożkowatym dachem z cegły. Jest to arcydzieło islamskiej architektury ceglanej, wieża stała się prototypem dla innych wież. Skomplikowana forma geometryczna ilustruje rozwój matematyki i nauki w świecie muzułmańskim pierwszego tysiąclecia naszej ery. Do wieży można wejść, jest pusta, nie ma tam schodów. Razem ze wzgórzem ma ponad 70 metrów.

       Ponieważ jesteśmy bardzo głodni, wchodzimy do maleńkiego i bardzo czystego lokalu. Dostajemy takie menu i co tu wybrać? Zdarzało się tak w wielu miejscach.Ten lokal serwował akurat tylko pizzę i hamburgery. Ruch tam był spory i co chwilę ktoś wchodził i zamawiał pizzę.

    Musimy powiedzieć, że ta , którą dostaliśmy, była niezwykle smaczna.

    Ponieważ bardzo leje, ruszamy dalej i zaczynamy rozglądać się za noclegiem. Baza hotelowa we wschodnim Iranie jest uboga, o czym się przekonaliśmy.Wjechaliśmy na teren Narodowego Parku Golestan. Park jest przepiękny, o czym wiemy. Jednak ulewa i zbliżające się ciemności nie napawają nas optymizmem. Dzwonimy do naszego przyjaciela Adela w Mashhad. Wiemy, że nie ma tu żadnych hoteli. Adel dzwoni do restauracji, do której musimy dojechać. Znajduje się ona około 10 km od miejscowości Dasht. Czeka tam na nas człowiek, który jedzie z nami do małej wioseczki. Tam mieszka jego rodzina, u której będziemy nocowac. Jest zimno i ciągle leje. Zostajemy ugoszczeni gorącą herbatą. Gospodarze są bardzo mili i mimo, iż porozumiewamy się na migi, atmosfera jest bardzo życzliwa. Dostajemy koce, poduchy i zmęczeni zasypiamy na perskich dywanach. Rano toaleta na podwórku, łazienki w domu nie ma. Spartańskie warunki. Śniadanie i w drogę.

       Przemili ludzie, którzy nas ugościli i specjalnie napalili w piecu, bo było bardzo zimno. Prości, gościnni, rodzinni.

      Robi się pogodnie, więc postanawiamy wracać i zobaczyć trochę pięknych widoków w narodowym parku Golestan.

 Mapy google są bardzo niedoskonałe w Iranie, nawigacja też nie pokazuje wszystkich dróg. Dostać dobrą mapę na papierze to też cud. Często wiec błądzimy po bezdrożach, ale widoki mamy piękne.

     
      Dojeżdżamy do miejscowości Kalaleh, tankujemy i jedziemy na północ.

      Kobieta, którą spotykamy na jednej ze stacji benzynowych. Wyglądała na samotną i bezdomną, na twarzy było widać ogromny smutek.

    Dojeżdżamy do miejscowości Maraveh Tappeh i postanawiamy jechać do wioseczki Aytemer. Niedaleko niej jest miejsce, które chcemy zobaczyć. Piękne widoki wynagradzają nam trudy podróży.

                              Niedaleko Turkmenistan, widoki zachwycają.

   Dojeżdżamy do wioseczki Aytemer. Tu już nie możemy się praktycznie z nikim porozumieć. Ludność mówi po turkmeńsku. Gdzie trafiliśmy…?…to w następnej części podróży.