Maroko – Chefchaouen

Chefchaouen (Szafszawan, Szawszawan), leży w północnym Maroko, otoczone górami Rif. Jest przepięknie położone na zboczu góry. Budynki w tym mieście pomalowane są na różne odcienie błękitu, bo co roku domy pokrywa się warstwą gipsu i nową farbą.Widać też kolor biały i zielony. Już z daleka nas zachwyciło. Miasteczko nazywane jest błękitną perłą Maroko. Przyciąga fotografów z całego świata. Zdjęcia pochodzą głównie ze spaceru po medynie.

Miasteczko zostało założone w 1471 roku przez Mulaj Ali ben Raszid’a. Początkowo miało być miejscem walki z chrześcijaństwem (do roku 1920 wyznawcy tej religii nie mieli do niego wstępu). W Szawszawan mieszkali wówczas Żydzi, będący potomkami uciekinierów z Hiszpanii i mówiący średniowiecznym językiem kastylijskim.

W Szawszawan jest ponad 20 meczetów i świątyń. Jednym z najbardziej atrakcyjnych jest XV- wieczny Wielki Meczet El Adamaa Masjid. Jest to największy meczet w mieście, charakteryzujący się widocznym z daleka ośmiokątnym minaretem. Znajduje się tu także 17 mauzoleów. Często więc odbywają się święta, czyli mussemy ku czci świętych mężów.

Błękitne Chefchaouen ma bardzo wiele uroku. Jego wadą są ultrakonserwatywni mieszkańcy. Jeszcze na początku ubiegłego wieku innowierców witano tutaj odseparowaniem głowy od człowieka. Co dziwne – w tym miasteczku znaleźliśmy prawdziwy pub stylizowany na angielski. Ale jego odnalezienie łatwe nie było. W hotelu wyrysowano nam nawet mapkę i podano wskazówki, ale tubylcy nie wiedzieli i wskazywali różne kierunki. Okazało się, że mijaliśmy go wiele razy. Na ścianach i drzwiach nie było nic. Był w samym centrum miasta, pub dla wtajemniczonych. Powitał nas kelner i zaprosił do baru na pyszne, zimne i drogie piwo. Sam próg okazał się surrealistyczną granicą oddzielającą dwa zupełnie różne światy, które jakoś nie potrafią zaistnieć w jednej przestrzeni.

Jak w każdym marokańskim mieście, jednym z najpiękniejszych miejsc jest tutejsza medyna. Aby się do niej dostać trzeba przejść przez jedną z pięciu bram. Starówka jest bardzo urokliwa, widać tu andaluzyjskie wpływy. Są to małe placyki i liczne fontanny w tym stylu. Zasilane górskimi źródłami fontanny są prawdziwymi arcydziełami – prawie zawsze ozdobione są błękitno-niebieskimi mozaikami, które harmonizują z identycznymi odcieniami budynków. Na tym tle fajnie ogląda się kolorowe stragany, których tu nie brakuje w wąskich uliczkach i na placykach. Możemy kupić na nich prawdziwe cudeńka. Popularny jest lokalny targ. Mieszkańcy zajmują się sprzedażą pamiątek w medynie, lub prowadzą małe sklepiki.

Radzimy nie dać się namówić na żadnego przewodnika, bo medyna jest mała i najlepiej się spaceruje samemu, odkrywając piękne miejsca. Nikt się tutaj nigdzie nie zgubi. Jeżeli przyjedziemy samochodem, można go zostawić na parkingu przed hotelem, jeżeli będziemy nocować, lub na jednej z okolicznych uliczek przy medynie.

Głównym placem miasta jest zacieniony Uta el – Hammam – to idealne miejsce na chwilę wytchnienia przy szklaneczce Berber whisky, czyli miętowej herbaty. Na tym placyku jest sporo kawiarenek, gdzie na wyższych piętrach pali się kif, czyli marokański haszysz. Radzimy nie kupować i nie próbować. Marokańskie prawo jest restrykcyjne i tego zabrania. Są tu też restauracje z dobrym jedzeniem i mnóstwo młodych turystów z plecakami. Można zajrzeć do restauracji „Aladin” z parasolkami na dachu. Piękny z niej widok na miasteczko. Hoteli w Szawszawan jest sporo i nie ma problemu z noclegiem, chociaż lepiej go wcześniej rezerwować i zaoszczędzić czas na zwiedzanie. Restauracje są czynne od rana i możemy sobie zjeść całkiem dobre śniadanie.

Plac Uta el – Hammam graniczy z Kazbą. Forteca wybudowana została w XVII w. i znajduje się w północno – zachodniej części miasta. Na tym niewielkim prostokątnym obszarze, otoczonym murem wykonanym z pisé, czyli mieszanki kamieni, słomy i błota, można podziwiać uroki andaluzyjskiego ogrodu oraz muzeum etnograficznego. Znajdują się w nim zbiory sztuki ludowej, broni, instrumentów muzycznych i rzemiosła północnego Maroko (tkanin, haftów, garncarstwa). Byliśmy i polecamy.

Aby lepiej poznać lokalną sztukę można się wybrać do Muzeum Rzemiosła, które zgromadziło zbiory koców i przedmiotów wykonanych z malowanego drewna, oraz Galerię Hassana, w której wystawiono obrazy miejscowych artystów. Podczas spaceru po mieście warto też odwiedzić plac Makhzen, gdzie można trafić na wystawę ceramiki.

Szawszawan jest idealnym miejscem dla każdego, kto chce odpocząć od zgiełku w dużych miastach i gorącego marokańskiego powietrza. Ma swój urok i jest świetnym miejscem dla fotografów. Zwłaszcza pięknie jest popołudniem. Można tu uwiecznić codzienne życie Marokańczyków. Tylko, żeby oni jeszcze chcieli się uwieczniać. Na większości pocztówek z tego miasteczka nie ma mieszkańców, chyba, że ktoś nagle wejdzie w kadr. Przeważnie fotografuje się piękne, wąskie uliczki, schodki, drzwi, okna i cudowne zdobienia. Miasteczko jest ukwiecone i kręci się po nim sporo kotów.

W tym miasteczku byliśmy dwa razy, tak nas zauroczyło. Mieszkańcy nas nie zauroczyli. Robiłam zdjęcie jakiegoś kota, kiedy zza zakrętu wyłoniła się kobieta z ciężkimi siatami. Schowała się za drzewo i stała tam chyba z pół godziny, ja też. Tylko kot cierpliwie mruczał i wygrzewał się w słońcu. Nie miałam najmniejszego zamiaru robić jej zdjęcia, tylko czekałam, jak ona długo wytrzyma. Mieszkańcy Szawszawan są bardzo niesympatyczni. Z drugiej strony przyjeżdża tu mnóstwo turystów, których wszędzie pełno. Tubylcy też mają dosyć tego zainteresowania. Turyści są źródłem utrzymania, ale i utrapienia.

Proponujemy około 20 minutowy spacer, do położonego na pobliskim wzgórzu, hiszpańskiego meczetu.Właściwie to ruiny, ale widok na Szawszawan z tego miejsca zjawiskowy.

Jedno z najpiękniejszych miasteczek w Maroko, w którym się można zakochać, pod warunkiem, że wymieni się jego mieszkańców. Bardzo fotogeniczne i klimatyczne. Koniecznie trzeba Szawszawan zobaczyć.

Spaceruje się po miasteczku bardzo przyjemnie, ale mieszkańcy są tu najmniej sympatyczni w całym Maroko. Reagują agresją, krzykami, kryją się w bramach na widok aparatu fotograficznego. Jakby mogli, to weszliby do ściany. Są tak nieuprzejmi, że się to nie mieści w głowie.W ich oczach widać nienawiść i najchętniej każdego turystę by zamordowali. Są przypadki opluwania ludzi. Najgorsze są kobiety. Dla świętego spokoju lepiej robić zdjęcia w pustych uliczkach. Uliczek jest mnóstwo i można znaleźć takie miejsca. Miasteczko leży na zboczu góry i sporo tu schodków, trzeba mieć troszkę kondycji, jak się chce je zobaczyć. Jest bardzo czysto, ale za murami odkryliśmy stosy śmieci. Czyli tak, jak we wszystkich marokańskich miastach.

Szawszawan można spokojnie zwiedzić w jeden dzień, jednak zachęcamy do zatrzymania się tu przynajmniej na dwa dni. Cudownie jest rankiem, jak również o zachodzie słońca.

Po bardzo wąskich i kamienistych uliczkach medyny najlepiej sprawdzają się osiołki, dźwigając czasami ogromne ciężary.

Marokańczycy noszą tradycyjne stroje, czyli dżellaby. Wyglądają one czasami, jak długie koszule nocne z kapturem, a czasami są piękne, jak u tych kobiet. Na ulicach jest bardzo kolorowo, co cudownie kontrastuje z błękitem domów. Zostawiamy Was sam na sam z Szawszawan i bardzo zachęcamy do jego odwiedzenia.